ΚΕΙΜΕΝΑ

Ἁγίου Ἐπισκόπου Νικολάου Βελιμίροβιτς Η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ἀποτελεῖ τὸ φωτοστέφανο τῆς χριστιανικῆς φιλοσοφίας καὶ τῆς χριστιανικῆς ἱστορίας. Αἰσιόδοξος ἦταν ὁ Θεμελιωτὴς τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὁ πιὸ Αἰσιόδοξος ἀπ’ ὅλους τοὺς αἰσιόδοξους στὸν κόσμο. Δὲν ἦταν αἰσιόδοξος μόνο στὶς λαμπερὲς στιγμὲς τῆς ζωῆς Του: ὅταν γιόρταζε στὸν γάμο τῆς Κανᾶ στὴ Γαλιλαία, ἤ ὅταν τοῦ ἔριχναν λουλούδια στὰ […]

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης      ΑΛΗΘΩΣ ὁ Ναὸς εἶναι οὐρανὸς ἐπὶ τῆς γῆς· διότι ἐκεῖ ὅπου εἶναι ὁ θρόνος τοῦ Θεοῦ, ὅπου τελεσιουργοῦνται τὰ φρικτὰ Μυστήρια, ὅπου οἱ Ἄγγελοι ὑπηρετοῦν μαζὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους, ὅπου ὁ Παντοδύναμος ἀκαταπαύστως δοξάζεται, ἐκεῖ ἀληθῶς εἶναι ὁ οὐρανὸς καὶ ὁ οὐρανὸς τῶν οὐρανῶν. Ἄς εἰσέλθωμεν, λοιπόν, εἰς τὸν Ναὸν

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου 1. Εἶναι κατάλληλη στιγμή σήμερα ν᾿ ἀναφωνήσουμε ὅλοι ἐμεῖς ἐκεῖνο πού εἶπε ὁ μακάριος Δαυΐδ: «Ποιός μπορεῖ νά διηγηθεῖ τή δύναμη τοῦ Κυρίου, νά ἐξυμνήσει ὅλες τίς δόξες του;» (Ψαλμ. 105, 2). Νά λοιπόν ἔφθασε ἡ ποθητή γιά μᾶς καί σωτήρια ἑορτή, ἡ ἀναστάσιμη ἡμέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ

«Δοκιμαζέτω δὲ ἄνθρωπος ἑαυτόν, καὶ οὕτωςἐκ τοῦ Ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ Ποτηρίου πινέτω» (Α΄ Κορ. ια΄ 28) ΟΙ ΑΓΙΟΙ Μακάριος Κορίνθου καὶ Νικόδημος Ἁγιορείτης, οἱ γνωστοὶ αὐτοὶ ὑπέρμαχοι τῆς Συνεχοῦς Μεταλήψεως τῶν Ἀχράντων τοῦ Χριστοῦ Μυστηρίων, στὸ περίφημο σχετικὸ βιβλίο τους ἀντιμετωπίζουν τὴν ἔνστασι καὶ ἀπορία τῶν καλοπροαιρέτων κατὰ τὰ ἄλλα ἐκείνων Χριστιανῶν, οἱ

Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς 13. Η ανάπτυξη της θέλησης Άσκηση. Αυτοπειθαρχία. Καλές συνήθειες. Η σημασία των αρχών στην ανάπτυξητης θέλησης. Η θρησκεία ως πηγή αυτών των αρχών Απομένει τώρα να κατανοήσουμε το ζήτημα της εκπαίδευσης και ανάπτυξης της ανθρώπινης θέλησης. Ο ηθικός χαρακτήρας και η ηθική αξία της προσωπικότητας ενός ανθρώπου εξαρτώνται κυρίως

Ἐξομολόγησις ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἔσω ἄνθρωπο σὲ ταπείνωσι             ΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ τὰ μάτια μου προσεκτικὰ εἰς τὸν ἑαυτό μου καὶ παρακολουθῶντας τὴν πορεία τῆς ἐσωτερικῆς μου καταστάσεως, πιστοποιῶ ἀπὸ τὴν πεῖρα μου, ὅτι δὲν ἀγαπῶ τὸν Θεόν, ὅτι δὲν ἔχω θρησκευτικὴ πίστι καὶ ὅτι εἶμαι γεμᾶτος ἀπὸ ὑπερηφάνεια καὶ ὑλοφροσύνη. Ὅλα αὐτὰ τὰ βρίσκω εἰς τὸν

Εἶπε ἕνας Γέροντας: «Τίποτε δὲν παροργίζει τόσο τὸν Θεὸ καὶ τίποτε δὲν ἀπογυμνώνει τόσο τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴ χάρη, ὥστε νὰ φτάσει καὶ σὲ ἐγκατάλειψη ἀπὸ μέρους τοῦ Θεοῦ, ὅσο τὸ νὰ κατηγορεῖ τὸν πλησίον του ἢ νὰ τὸν κατακρίνει ἢ νὰ τὸν ἐξουθενώνει. Καὶ εἶναι τόσο βαρύτερη ἡ κατάκριση ἀπὸ κάθε ἄλλη ἁμαρτία, ὥστε

Τὸ σύμβολο τῆς Χριστιανικῆς πίστεως ἦταν καὶ πάντοτε θὰ εἶναι ὁ Σταυρός, διότι ἀποτελεῖ τὸ σημεῖο τῆς ἀπολυτρώσεώς μας ἀπὸ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος ἦλθε στὴν γῆ νὰ πάθει γιὰ μᾶς καὶ σταυρώθηκε πάνω στὸν Σταυρό.             Ὁ Σταυρὸς τοποθετεῑται στοὺς Ναούς, στὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο, σὲ θυρεοὺς καὶ σημαῖες, στὰ μνήματα τῶν

ΟΤΑΝ ρίξει κανεὶς μιὰ ἀναμμένη δάδα σ’ ἕνα σπίτι, πρῶτα ἀρχίζουν νὰ καίγονται τὰ πιὸ εὔφλεκτα ἀντικείμενα τοῦ σπιτιοῦ. Καίγονται αὐτὰ ποὺ εἶναι ἀπὸ ἄχυρο καὶ καλάμι, καὶ στὴ συνέχεια ὅ,τι εἶναι φτιαγμένο ἀπὸ ξύλο καὶ οὕτω καθεξῆς. Ἡ φωτιὰ τότε φουντώνει καὶ καίει ὅλο τὸ σπίτι.             Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὸν ἄνθρωπο.

Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς (+1985)             Ἡ ἁγία Ἐκκλησία μᾶς ὑποδεικνύει ὅτι στὸν Μεγάλο Κανόνα τῆς Μετανοίας, τὸ κεντρικό του σημεῖο εἶναι τὸ Κοντάκιο, τὸ ὁποῖον ἀρχίζει μὲ τοὺς λόγους: «Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις; Τὸ τέλος ἐγγίζει καὶ μέλλεις θορυβεῖσθαι…».             Ποιός λέγει τοῦτο; Ὁ συγγραφέας τοῦ Κανόνος ὁμιλεῖ στὸν