ΚΕΙΜΕΝΑ

Πόσον γλυκύ, πόσον ποθητόν, ἀγαπητοί, εἶνε τοῦ ἡλίου τὸ φῶς! Ἀλλ’ ἀσυγκρίτως γλυκύτερον, ἀσυγκρίτως ποθεινότερον εἶνε τὸ φῶς, ὅπερ σήμερον ἀπαστράπτει ἀπὸ τοῦ θείου προσώπου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ἐπὶ τοῦ ὄρους Θαβώρ. Εἶνε τὸ χαρμόσυνον τοῦτο φῶς ἀμυδρὰ ἀκτὶς τῆς Θεότητος αὐτοῦ, ἀλλ’ ἰσχυρὰ λάμψις διαλύουσα τὰ σκότη τοῦ μέλλοντος καὶ γνωρίζουσα εἰς ἡμᾶς τὴν […]

ΚΑΤΑ τὴν πίστη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὁ Θεὸς εἶναι ἕνας, εἶναι μία φύση, μία οὐσία. Διακρίνεται, ὅμως, σὲ τρία πρόσωπα: τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Καὶ τὰ τρία θεῖα πρόσωπα εἶναι μεταξύ τους ἰσότιμα· δηλαδὴ δὲν ὑπάρχει ἀνώτερος καὶ κατώτερος, οὔτε πρῶτος, δεύτερος καὶ τρίτος, μὲ τὴν ἔννοια τῆς ὑπαρίθμησης τῶν προσώπων.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης καταγόταν ἀπὸ τὰ μέρη τῆς Μονεμβασίας. Ὁ ἱερέας πατέρας του καταγόταν ἀπὸ τὸ Γεράκι, ἐνῶ ἡ μητέρα του ἀπὸ τὸ γειτονικὸ χωριὸ Γοῦβες τῆς Μονεμβασίας. Στὶς Γοῦβες, σύμφωνα μὲ μαρτυρίες, τοποθετήθηκε ἐφημέριος ὁ πατέρας τοῦ Νεομάρτυρα καὶ ἐκεῖ γεννήθηκε τὸ 1758 ὁ Ἰωάννης, γι’ αὐτὸ καὶ κατὰ πολλούς, πῆρε τὴν προσηγορία Γουβιώτης.

Ἱεροῦ Χρυσοστόμου ΠΡΕΠΕΙ νὰ γνωρίζουμε ὅτι οὔτε ἡ φτώχεια γεννᾷ τὴν στενοχώρια καὶ τὴν ἀκεφιὰ οὔτε καὶ ὁ πλοῦτος τὴν ἡδονή, γιατὶ καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις συνήθως παίζει ρόλο ὁ λογισμός, ἡ ψυχική μας τοποθέτησις. Γιὰ νὰ βγάλῃς συμπέρασμα, ἄρχισε ἀπὸ τὰ κατώτερα στρώματα. Ὁ ἐργάτης ποὺ ἐκκενώνει τὸν βόθρο καὶ ὁ ὁδοκαθαριστὴς π.χ. πονεῖ

τοῦ π. Νικηφόρου Νάσσου ΠΡΟΟΙΜΙΟ Ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ ὁποία εἶναι γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους τό «Βιβλίον τῆς Ζωῆς», ἀποκαλύπτει-προφητεύει τήν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου στό τέλος τοῦ ἑβδοματικοῦ χωροχρόνου. Ὁ Ἀντίχριστος θά ἔρθει στόν κόσμο ὡς Μεσσίας, με ἑωσφορικό ἐγωϊσμό καί θά αὐτοανακηρυχθεῖ θεός. Τά Ἀποστολικά κείμενα καί τό τελευταῖο Βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἡ

Τὸ χειρότερο πρᾶγμα γιὰ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ὁ θάνατος: τὸ νὰ γίνω λάσπη, νὰ μεταβληθῶ σὲ σκουλήκια, σὲ πηλό! Ἀξίζει τάχα νὰ εἶναι κανεὶς ἄνθρωπος; Γιατί νὰ σὲ ἀγαπήσω, Θεέ μου, ἀφοῦ αὔριο θὰ μεταβληθῶ σὲ σκουλήκια καὶ πηλό; Νά, ὅμως, ποὺ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς σὲ σώζει ἀπὸ τὸν θάνατο διὰ τῆς Ἀναστάσεώς Του,

Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς 6. Ανθρώπινες Ευθύνες Καθήκοντα προς τον εαυτό μας: η ανάπτυξη πνευματικής προσωπικότητα(σε αντίθεση με τον εγωισμό). Σταδιακή εξέλιξη αυτής της ανάπτυξης. Ζώντας σε αυτόν τον κόσμο, ένας Χριστιανός βρίσκεται σε συνεχή, ζωντανή κοινωνία με τον Θεό και με τον πλησίον του – τους ανθρώπους γύρω του. Ταυτόχρονα, καθ’ όλη

Γιατί δεν την λένε όλοι κατά τον ίδιο τρόπο και δεν την τονίζουν με τον ίδιο τόνο; “…Συμβαίνει να έχω ακούσει πολλούς θεοφοβούμενους χριστιανούς να εφαρμόζουν προφέροντας την προφορική αυτή προσευχή του Χριστού, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Αγίας Εκκλησίας και την Παράδοση. Την χρησιμοποιούν και ιδιαιτέρως και στην κοινή λατρεία μέσα στον ναό. Εάν

Λύτρωσι από τις αμαρτίες σου ποτέ δεν θα βρης, όσο δεν εφαρμόζεις την εντολή και την προειδοποίηση του Κυρίου: «Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε· εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ω μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν» (Ματθ. 7. 1-2). Ποτέ να μην κρίνης, γιατί ένας είναι μόνο ο Κριτής, που θα κρίνη ζώντας και

Κύριε, εἶναι δυνατὸν νὰ ἀγνοεῖς αὐτὰ πού σοῦ λέω ἢ νὰ βλέπεις μόνο γιὰ ὁρισμένο χρόνο αὐτὰ πού γίνονται στὸ χρόνο; Τότε γιατί σοῦ τὰ διηγοῦμαι ὅλα τόσο ἐξαντλητικά; Ὄχι βέβαια γιὰ νὰ τὰ μάθεις ἀπὸ μένα, ἀλλὰ γιὰ νὰ κάνω τὴν καρδιά μου καὶ τὴν καρδιὰ αὐτῶν ποὺ μὲ διαβάζουν νὰ ξυπνήσει καὶ νὰ