«Θά ’ρθη καιρός, ποὺ ὁ διάβολος θὰ μπῆ μέσα σ’ ἕνα κουτὶ καὶ θὰ φωνάζη·
καὶ τὰ κέρατά του θά ’ναι στὰ κεραμίδια» (Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός)
ΤΟ σπίτι ἦταν πάντα ἕνα ἱερὸ καταφύγιο ἀγάπης, ἡσυχίας καὶ σωφροσύνης καί, γιὰ τοὺς Χριστιανούς, μιὰ δεύτερη μικρὴ Ἐκκλησία.
Πρὶν ἀπὸ χρόνια ὅμως, οἱ πόρτες τῶν σπιτιῶν ἄνοιξαν καὶ μπῆκε μέσα ἕνας δούρειος ἵππος, ἕνα πολὺ διασκεδαστικὸ κουτί, ποὺ σὲ πάει ὅπου θέλει καὶ σοῦ δείχνει περισσότερα καὶ μακρινότερα πράγματα ἀπ’ ὅσα οἱ μαγικοὶ καθρέφτες τῶν παραμυθιῶν, δῶρο ἀκριβὸ τῶν Δαναῶν τῆς Τεχνολογίας.
Μέσα ἀπ’ αὐτὸ τὸ κουτί, μπῆκε στὰ σπίτια μας ὁ δρόμος, θορυβώδης καὶ πολύφωτος, μὲ ὅλα ὅσα ἔχουν οἱ δρόμοι, ὄχι μόνον οἱ δικοί μας, ἀλλὰ τοῦ κόσμου ὁλόκληρου πιά. Μπῆκαν μέσα στὴ μέχρι τότε ἥσυχη γωνιά μας, οἱ φωνὲς τῶν δρόμων, οἱ μηχανές τους, τὰ τραγούδια τους, οἱ γυναῖκες τοῦ δρόμου, οἱ ἄνδρες τοῦ δρόμου, οἱ θεατρῖνοι, οἱ πολιτικοί, τὰ σύγχρονα κολοσσαῖα, οἱ θηριώδεις φωνὲς τῶν ὀπαδῶν, τὸ ἀληθοφανὲς ψέμα, τὰ πυροτεχνήματα τῆς πολυποίκιλης «γνώσης», ὅλα ὅσα γοητεύουν τὶς αἰσθήσεις τοῦ συνηθισμένου ἀνθρώπου καὶ ταιργιάζουν στὴ μέτρια νοημοσύνη του.
Βάλαμε τὴ φωτοχυσία τοῦ δρόμου δίπλα στὸ ἱλαρὸ φῶς τοῦ Καντηλιοῦ, καὶ ὁ συμπυκνωμένος κόσμος ἐκτόπισε τὶς ἀχνὲς μορφὲς τῶν Εἰκόνων, τὶς ἔσβησε μέσα στὴν ἴδια μας τὴν ψυχή. Ἀπὸ Ἐκκλησία τὸ σπίτι μας ἔγινε κόσμος, καὶ ὁ κόσμος ἔδιωξε τὸν Θεὸ καὶ τὴν Χάρη Του. Μαράθηκε ἡ στοργὴ στὴν οἰκογένεια. Δὲν κοιτάζει πιὰ ἡ μάνα τὸ παιδί, ὁ σύζυγος τὴ σύζυγο, ὁ ἀδελφὸς τὸν ἀδελφό, τὸ ἐγγόνι τὴ γιαγιά, ὅλοι κοιτάζουν τὸ κουτί. Αὐτὸ εἶναι ἡ ἑστία τῶν σημερινῶν σπιτιῶν, τὸ «εἰκονοστάσι» τους, τὸ «ἱερό» τους, τὸ ἐπίκεντρο τῆς καθημερινῆς πολύωρης λατρείας τους.
Τὸ σπίτι ἔγινε κοιτώνας, ἑστιατόριο, αἴθουσα κινηματογράφου. Ἡ τηλεόραση ἔκανε καὶ τὸ σπίτι δρόμο, γιὰ νὰ μὴν ἔχει πιὰ ὁ ἄνθρωπος ποῦ νὰ ἐπιστρέψει, ὅταν κουραστεῖ ἀπ’ τοὺς δρόμους. Κάθονται οἱ ἄνθρωποι μαζὶ δίπλα-δίπλα καὶ ὅμως πόσο ξένοι καὶ ἀδιάφοροι γίνονται, μέρα μὲ τὴ μέρα, ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον! Δὲν συνομιλοῦν πιά, μιλάει μόνο τὸ κουτὶ καὶ ὅλοι ἀκοῦν. Οἱ καρδιὲς κρυώνουν, οἱ εὐκαιρίες ἐπαφῆς τῶν ψυχῶν λιγοστεύουν, ἀκόμα καὶ οἱ φίλοι ποὺ ἔρχονται νὰ μᾶς δοῦν καὶ νὰ μιλήσουν μαζί μας, πιάνονται ὅπως κι ἐμεῖς στὴν παγίδα.
Ἡ νέα γενιὰ βέβαια, ποὺ εἶναι καὶ τὸ μεγάλο θῦμα, δὲν καταλαβαίνει τί ἔχασαν οἱ ἄνθρωποι, γιατὶ δὲν γνώρισε ποιὲς ἦταν πρὶν οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις. Δέχεται τὴν ψυχρὴ φωτοχυσία σὰν τὸ φυσιολογικὸ πεπρωμένο της. Τὰ βάζει μὲ ὅλους καὶ μὲ ὅλα, χωρὶς νὰ ξέρει ὅτι αὐτὸ ποὺ τῆς λείπει, καὶ τόσο βίαια ἀναζητᾶ, εἶναι ἡ θέρμη τῆς ἀγάπης ποὺ ποτὲ δὲν γεύθηκε…
Καὶ οἱ Χριστιανοὶ τί κάνουν μπροστὰ σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση; Αὐστηροὶ νηστευτές, ἱκανοὶ νὰ κεραυνοβολήσουν ὅποιον τολμήσει νὰ γευθεῖ λάδι σὲ νηστήσιμη μέρα, κάθονται μπροστὰ στὴν τηλεόραση καὶ τρῶνε μὲ τὰ μάτια καὶ τ’ αὐτιὰ ὅ,τι τοὺς προσφέρει, χωρὶς νὰ τοὺς περνάει ἀπὸ τὸ μυαλό, ὅτι αὐτὸ εἶναι κατάλυση μιᾶς ἄλλης νηστείας πολὺ σπουδαιότερης καὶ παντοτινῆς. Καὶ τὸ χειρότερο γίνεται, ὅταν ἀπαγορεύουν στὰ παιδιά τους νὰ δοῦν αὐτὸ ποὺ βλέπουν αὐτοί. Τὰ παιδιὰ πονηρεύονται, ἐκνευρίζονται, ἀγανακτοῦν γιὰ τὴν ἀδικία, δὲν καταλαβαίνουν πῶς εἶναι δυνατὸν κάτι νὰ εἶναι καλὸ γιὰ τοὺς γονεῖς, ἀλλὰ κακὸ γι’ αὐτά, χάνουν λίγο-λίγο κάθε ἐκτίμηση πρὸς τοὺς γονεῖς τους καὶ φυσικά, ἀναζητοῦν τὸ ἀπαγορευμένο θέαμα στὸ κουτὶ τῆς γιαγιᾶς ἤ τοῦ φίλου. Ὕστερα ἀποροῦμε γιατὶ ἀπὸ τὰ παιδιὰ χάθηκε ὁ σεβασμός, γιατὶ εἶναι ἐκνευρισμένα, εὐέξαπτα, σκληρά, γιατὶ ἔχουν τὴ νύχτα ἐφιάλτες. Πῶς ν’ ἀντέξει τὸ νευρικὸ σύστημα τῶν παιδιῶν σ’ αὐτὴ τὴ δοκιμασία τῶν θεαμάτων τῆς βίας, τῆς πονηρίας, τῆς κακίας, τῆς ἔντονης ἐντύπωσης καὶ τῆς δυνατῆς συγκίνησης;
Μά, ἆραγε, κι ἐμεῖς οἱ μεγάλοι ἔχουμε μήπως καλύτερον ὕπνο μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς εἰκόνες νὰ στριφογυρίζουν στὸ μυαλό μας; Ἤ, παθαίνουμε λιγότερο αὐτὸ ποὺ παρατηροῦμε στὰ παιδιά μας; Κι ἄς μὴ μιλήσουμε γιὰ τὴν ποιότητα τῆς προσευχῆς μας, μόνον νὰ συνεχίσουμε νὰ διδάσκουμε τοὺς ἄλλους περί νήψεως, φυλακῆς τῶν αἰσθήσεων καὶ καθαρότητος καρδίας!…
(Οrthodoxanswers.gr/Η-κατοίκον-Εκκλησία-εάλω-χρόνια-τώρα/
Τὰ ἀναγραφόμενα γιὰ τὴν τη[φ]λεόραση, ἰσχύουν βεβαίως καὶ μὲ τὸ παραπάνω
καὶ γιὰ τὸ διαδίκτυο, τὸ ὁποῖο ἔχει πλέον κατακτήσει καὶ ξελογιάσει μικροὺς καὶ μεγάλους)