Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου
Επειδή, όπως υπάρχουν διάφοροι τρόποι ζωής, έτσι υπάρχουν και πολλοί τόποι κοντά εις τον Θεόν, οι οποίοι χωρίζονται και διαμοιράζονται αναλόγως προς την αξίαν του καθενός. Και άλλος μεν ας εξασκήση αυτήν την αρετήν, άλλος δε την άλλην, άλλος περισσοτέρας μαζί και άλλος όλας, εάν βεβαίως αυτό είναι δυνατόν. Μόνον να προχωρή κανείς και να επιδιώκη το ανώτερον, και να ακολουθή κατά πόδας εκείνον ο οποίος τον οδηγεί καλώς και τον κατευθύνει και τον εισάγει από την στενήν οδόν και πύλην εις την πέραν από αυτάς ευρισκομένην μεγάλην και πλατείαν ευδαιμονίαν. Εάν δε πρέπει ο Παύλος, ο οποίος ακολουθεί επίσης τον Χριστόν, να θεωρή την αγάπην ως την πρώτην και μεγαλυτέραν εντολήν, ως την κορωνίδα του νόμου και των προφητών, τότε ως το καλύτερον μέρος αυτής θεωρώ την αγάπην προς τους πτωχούς, και την ευσπλαχνίαν και την συμπάθειαν προς τους συνανθρώπους. Διότι από τίποτε δεν ευχαριστείται τόσον πολύ ο Θεός, όσον από την συμπάθειαν, και τίποτε δεν είναι πιο αγαπητόν εις τον Θεόν, του οποίου προπορεύεται η συμπάθεια και η αλήθεια και εις τον οποίον οφείλει να προσφερθή η συμπάθεια πριν από την κρίσιν. Και εις τίποτε άλλο δεν δίδεται ως ανταπόδοσις από εκείνον ο οποίος ανταποδίδει με δικαιοσύνην και ζυγίζει με ακρίβειαν την συμπάθειαν, όσον εις την φιλανθρωπίαν η φιλανθρωπία.
Εις όλους μεν λοιπόν τους πτωχούς και εις εκείνους οι οποίοι δι’ οιανδήποτε αιτίαν κακοπαθούν οφείλομεν να δείξωμεν ευσπλαγχνίαν, συμφώνως προς την εντολήν η οποία επιτάσσει να χαιρώμεθα μαζί με εκείνους οι οποίοι χαίρονται και να κλαίωμεν μαζί με εκείνους οι οποίοι κλαίουν. Και οφείλομεν να προσφέρωμεν εις τους ανθρώπους, επειδή και εμείς είμεθα άνθρωποι, την εκδήλωσιν της αγάπης μας, είτε όταν την χρειάζωνται επειδή διατελούν εις χηρείαν, είτε επειδή είναι ορφανοί, είτε επειδή ευρίσκονται εξόριστοι μακρυά από την πατρίδα, είτε επειδή καταδιώκονται από αγρίους αρχηγούς, ή από θρασείς άρχοντας, είτε επειδή υφίστανται την απανθρωπίαν εκείνων, οι οποίοι συγκεντρώνουν τους φόρους, είτε τον φόνον των ληστών, είτε την απληστίαν των κλεπτών, είτε την δήμευσιν της περιουσίας των, είτε το ναυάγιον. Διότι όλοι είναι το ίδιον άξιοι οίκτου και βλέπουν τα χέρια μας, όπως βλέπομεν εμείς τα χέρια του Θεού, και δι’ αυτούς οφείλομεν να παρακαλούμεν. Και από αυτούς τους ιδίους εκείνοι οι οποίοι κακοπαθούν χωρίς να είναι άξιοι τιμωρίας είναι πιο αξιολύπητοι από εκείνους οι οποίοι έχουν συνηθίσει να δυστυχούν…
(Ιστολόγιο «Μικρό Ωρολόγιο», 8-3-2021)