Σεβ/του Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος Κλήμεντος
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και αδελφές, θα ασχοληθούμε λίγο με το άγιο Ευαγγέλιο που αναγνώσθηκε σήμερα, Κυριακή του Σπορέως. Ο λόγος του Θεού είναι η σπορά που ο Θεός ο ίδιος καταπέμπει, δικός του είναι ο σπόρος, δικός του είναι ο λόγος κι εμείς απλώς τον διακονούμε, εμείς απλώς τον διανέμουμε, εμείς απλώς τον παρουσιάζουμε. Εμείς απλώς τον εμφυτεύουμε στις καρδιές των ανθρώπων! Εξωτερικά στις ακοές των ανθρώπων κι από τις ακοές πρέπει να έρχεται ο λόγος μέσα μας, μέσα στην ψυχή μας, μέσα στην καρδιά μας, για να μας βοηθεί, για να γίνει μέσα μας αυτό ακριβώς το μυστήριο της καρποφορίας!
Να βρίσκει χώρο, να βρίσκει «γη αγαθή» ο λόγος του Θεού και να μας εμπνέει στην ζωή μας, να μας καθοδηγεί, να μας φωτίζει για να μπορέσουμε να δώσουμε κάποια καρποφορία στον Θεό. Διότι ο Θεός δεν δίνει τον λόγο του, δεν δίνει δηλαδή την σπορά του, χωρίς να υπάρχει λόγος, χωρίς να υπάρχει αιτία. Δίνει τον λόγο του γιατί περιμένει κάτι από εμάς. Μεγάλη ευλογία ότι υπάρχει ο λόγος του Θεού, αλλά και μεγάλη ευθύνη όλων μας. Όχι μόνον ημών των Κληρικών αλλά όλων μας, γιατί δεχόμενοι τον λόγο του Θεού πρέπει όχι απλώς να τον ακούσουμε, αλλά να τον υπακούσουμε!
Πολλοί οι ακροαταί, πολλοί ακούν τον λόγο του Θεού, αλλά -όπως γνωρίζουμε από την πείρα μας- λίγοι τον βάζουν σε εφαρμογή για να τον τηρήσουν, ώστε να μην πηγαίνει ας πούμε απλά χαμένη η προσπάθεια, αν και τίποτα δεν πηγαίνει χαμένο απ’ τον Θεό, όμως η ευθύνη μας είναι μεγάλη αν θα πρέπει να ανταποκριθούμε.
Ο Θεός τώρα από φιλανθρωπία κι από συγκατάβαση δίνει τον λόγο του όχι απλά ατόφιο, παρά τον δίνει συγκεκαλυμμένο, τον δίνει δηλαδή με ένα τρόπο πιο προσιτό στους πολλούς. Γιατί ο Θεός απευθύνεται σε όλους και δεν μπορεί να μας παρουσιάσει τον λόγο του όπως λέμε έτσι απλά γυμνό, διότι δεν θα τον αντέξουμε. Είναι πολύ βαθύς, πολύ δύσκολος και πολύ απαιτητικός.
Διότι κανονικά πρέπει οπωσδήποτε να υπακούσεις και επειδή ο Θεός γνωρίζει ότι δεν είμαστε όλοι σε ετοιμότητα να δεχθούμε τον λόγο του και να τον εφαρμόσουμε αμέσως, να τον κατανοήσουμε δηλαδή, μας κάνει μια συγκατάβαση και μας κάνει μια χάρη. Από την φιλανθρωπία του είναι αυτό και μας το λέει με τρόπο παραβολικό, δεν μας λέει ακριβώς κατ’ ευθείαν την ίδια την αλήθεια, παρά μας την δίνει μ’ έναν τρόπο πιο προσιτό, πιο πλάγιο, ώστε εμείς σιγά-σιγά να ανακαλύψουμε σαν να λέμε από την επιφάνεια τί κρύβεται πίσω, κάτω, στο βάθος. Να περάσουμε, να προχωρήσουμε από την επιφάνεια στο βάθος. Γι’ αυτό ο Κύριός μας όταν δίδασκε χρησιμοποιούσε Παραβολές.
Δηλαδή χρησιμοποιούσε παραδείγματα από την καθημερινή ζωή, πολύ απλά παραδείγματα, πράξεις και γεγονότα της ζωής που ζούμε και βλέπουμε καθημερινά σχεδόν. Αλλά τότε ο νούς μας δεν πάει κάπου βαθύτερα. Τί σημαίνουν αυτά που βλέπουμε γύρω μας; Η φύση, οι κινήσεις της φύσεως, οι ενέργειες της φύσεως, η ίδια η οργάνωση της ζωής έχει κάποιο νόημα, έχει κάποιο σκοπό, κρύβει κάτι από πίσω; Μεταδίδει αλήθειες, κάποιες θεϊκές αλήθειες, κάποιες αιώνιες αλήθειες που έχουν νόημα για μας, που μας διδάσκουν, που σχετίζονται άμεσα με την πίστη μας, με την ζωή μας, με την σωτηρία μας;
Ο Κύριος στο άγιο Ευαγγέλιο με τις Παραβολές μας αποδεικνύει, ότι ναι! Όλα έχουν σχέση κι όλα έχουν κάποιο νόημα! Κι όλα έχουν κάποια διδασκαλία κι όλα έχουν κάποιο βάθος. Και αυτά που φαίνονται σαν πολύ απλοϊκά και σαν πολύ συνηθισμένα και πολύ ανούσια. Η σπορά που σπέρνουν οι γεωργοί -ο σπόρος της γης- δεν θα μπορούσε κανείς να κατανοήσει μέχρι να μας το αποκαλύψει αυτό ο ίδιος ο Κύριος, ότι έχει κάποιο πνευματικό νόημα, ότι έχει κάποιο -όπως λέμε- πνευματικό αντίκρισμα. Ότι δηλώνει κάτι πολύ βαθύ, πολύ μεγάλο: Ότι είναι μια εικόνα της ίδιας της σχέσεως του Θεού με τον άνθρωπο και του ανθρώπου με τον Θεό. Η σπορά που είναι μια πολύ απλή πράξη και την έκαναν από τα αρχαία χρόνια οι άνθρωποι. Από τότε που κατάλαβαν οι πρωτόγονοι, οι πρωτόπλαστοι, που βγήκαν από τον Παράδεισο και έπρεπε να ασχοληθούν με τη γη, για να δώσει η γη καρπούς, για να ζήσουν.
Αλλά δεν ήξεραν οι άνθρωποι που έκαναν αυτή την πράξη, ότι η πράξη αυτή από τον Θεό ετέθη εξαρχής στην ζωή των ανθρώπων, για να τους θυμίσει κάτι άλλο, για να τους πάει κάπου αλλού. Ο Κύριος πάντως και με την σημερινή Παραβολή και με τις άλλες Παραβολές που διδάσκει στο άγιο Ευαγγέλιο και τις ακούμε μέχρι σήμερα και θα τις ακούν οι άνθρωποι μέχρι συντελείας του αιώνος, μέχρι την Δευτέρα Παρουσία που θα έρθει, μας διδάσκει βασικές αλήθειες, όπως είπαμε συγκεκαλυμμένα. Γιατί αυτό;
Από φιλανθρωπία. Γιατί ξέρει ότι όλοι οι άνθρωποι εξαιτίας της ελευθέρας προαιρέσεώς τους δεν έχουν την διάθεση ν’ ακούσουν τον λόγο του Θεού και πολύ περισσότερο, δεν έχουν την διάθεση να εφαρμόσουν τον λόγο του Θεού… Σαν να λέμε, για να μην έχουν οι άνθρωποι περισσότερο κρίμα, για να μην έχουν οι άνθρωποι περισσότερη αμαρτία, για να μην είναι πιο αναπολόγητοι, ο ίδιος ο Θεός από την φιλανθρωπία Του ελαφρύνει κάπως τα πράγματα και δίνει τον λόγο Του με μία μορφή προσιτή σε όλους, ώστε μόνον όσοι έχουν αγαθή διάθεση και καλή προαίρεση και καλό ενδιαφέρον, να ασχοληθούν και να προχωρήσουν από την επιφάνεια και να περάσουν στην ουσία! […]
Τις ημέρες αυτές εόρταζε η Αγία Παρασκευή η νέα (14 Ι΄)! Η Παρασκευή η λεγομένη Επιβατινή από την Νέα Καλλικράτεια της Θράκης. Έζησε στα νεότερα χρόνια. Αυτή από μικρή και μόνο που πήγε στην Εκκλησία με την μητέρα της κι άκουσε τον λόγο του Θεού, ότι ο Κύριος δηλαδή ζητεί απάρνηση του εαυτού, να σηκώσεις τον σταυρό σου, να απαρνηθείς τον εαυτό σου και να τον ακολουθήσεις· ερώτησε εκεί, ζήτησε να μάθει πολύ μικρή από τη μητέρα της, από άλλους, τί πρέπει να κάνω για να ευαρεστήσω τον Θεό, να σηκώσω τον σταυρό;
Πώς λειτουργεί ο λόγος του Θεού! Πέφτει αμέσως σε μια ψυχή και την ενθουσιάζει και θέλει αμέσως να ανταποκριθεί αυτό το μικρό κοριτσάκι! Της είπαν, να είσαι καλή, να έχεις έλεος, να δίνεις ό,τι έχεις, να φροντίζεις και τους άλλους, να βοηθείς. Δεν είναι πολύ δύσκολο αυτό, λέει. Βγήκε από την Εκκλησία, πήγαινε με την μητέρα της στο σπίτι, είδε ένα άλλο φτωχό κοριτσάκι που τουρτούριζε, δεν είχε ούτε ενδύματα να φορέσει, αυτή ξέφυγε από την μητέρα της με τρόπο, έβγαλε τα ενδύματά της τα καλά, της τά ‘δωσε και γύρισε γρήγορα στο σπίτι. Της είπαν οι γονείς της: -Τί είν’ αυτά; Πού είναι τα ρούχα σου; Πώς ήρθες έτσι στο σπίτι; Λέει αυτή: -Αυτό μας είπαν στην Εκκλησία, να δίνουμε. Είδα μια φτωχή κοπέλα κι έδωσα τα καλά μου τά ρούχα!
Αυτοί –οι γονείς της- θύμωσαν τόσο που δεν έμειναν μόνο στα λόγια να την παρατηρήσουν, αλλά την έδειραν κιόλας, ώστε να την φοβίσουν να μην ξανακάνει το ίδιο. Αλλά ο λόγος του Θεού έπεσε σε πολύ αγαθή γη! Και άπαξ αρχίσει και αποδίδει καρπούς δεν μπορείς ύστερα να το περιορίσεις αυτό. Οπότε αυτή έφυγε απ’ το σπίτι για να κάνει αγαθοεργίες, να βοηθάει όπου είχαν ανάγκη, έργω και λόγω έμπρακτα. Οι γονείς της την πίεζαν, δεν ήθελαν να κάνει τόσο χριστιανική ζωή κι αφιερωμένη. Αυτή βέβαια είχε πλήρη πόθο για τον Θεό, αγάπη και έρωτα και ήθελε να τα δώσει όλα γι’ Αυτόν κι έτσι έφυγε κάποια στιγμή μακριά.
Έφτασε μέχρι τους Αγίους Τόπους, έζησε πολύ ασκητική ζωή και ευάρεστη στον Θεό. Κατόπιν επέστρεψε στην πατρίδα της και κινείτο άγνωστη μεταξύ αγνώστων σε μία πόλη εκεί στη Θράκη, κάπου κοντά στην γενέτειρά της και όταν εκοιμήθη αρκετά νέα, ετάφη σ’ ένα χώρο παρακείμενο σε μια Εκκλησία. Μετά από λίγο καιρό πέθανε στην ίδια περιοχή ένας άνθρωπος φαβλόβιος, δηλαδή πάρα πολύ αμαρτωλός, κατ’ όνομα μόνο χριστιανός· αυτός πέθανε χωρίς μετάνοια μέσα στα πάθη και ιδίως μέσα στα ακάθαρτα πάθη της σαρκός. Και μη έχοντας πού αλλού να τον θάψουν, τον έθαψαν δίπλα ακριβώς στον τάφο αυτής της αγνώστου Παρασκευής, την οποία δεν είχαν ακόμη ως Αγία, κανείς δεν ήξερε μέχρι τότε ότι ήταν Αγία.
Αλλά μετά από λίγο που έθαψαν τον αμαρτωλό δίπλα της, η Αγία εμφανίσθηκε σε κάποιον που κατοικούσε εκεί γύρω και του είπε: -Είμαι η Παρασκευή η νέα! Έτσι συστήθηκε. -Και εκεί που είναι το σώμα μου -λέει- όλο φως και όλο μύρο ουράνιο, βάλατε κάποιον φαβλόβιο, όμως δεν ανέχομαι να είναι δίπλα μου τέτοιος αμαρτωλός άνθρωπος και να με βρωμίζει!
Θα πει κανείς, η ψυχή της είναι στον ουρανό και χαίρεται και αγάλλεται. Ναι, αλλά τα σώματα των Αγίων είναι συνδεδεμένα με την χάρη του Αγίου Πνεύματος κι είναι σ’ αυτά η χάρις παρούσα, γι΄ αυτό και δεν ανέχεται την ακαθαρσία. Ούτε εγγύτητα λοιπόν ήθελε το σώμα της Αγίας Παρασκευής, ούτε εγγύτητα ακαθαρσίας και αμαρτίας. Εκείνον τον άνθρωπο οι άλλοι άνθρωποι μπορεί να τον είχαν για ένδοξο και τρανό, αλλά βλέπουμε ότι τα κριτήρια του Ουρανού είναι εντελώς διαφορετικά! […]
Το αναφέραμε αυτό και για να δείξουμε την δύναμη του λόγου του Θεού και την επενέργειά του σε μια ψυχή έως τέλους και την καθαρότητα που επέφερε σώματος, ψυχής, αισθήσεων και διανοίας. Αυτή η καθαρότητα μεταδίδεται και στο σώμα, όταν εξέλθει η ψυχή. Ευωδιάζει με το μύρο της -λένε οι Άγιοι- και το ίδιο το σώμα! Γι’ αυτό και κάποιων Αγίων τα σώματα μένουν άλιωτα-άφθαρτα. Δεν θίγονται από την φθορά του χρόνου, γιατί το Άγιο Πνεύμα εμποτίζει τόσο και την φθαρτή σάρκα τους, που δεν της επιτρέπει να διαλύσει. Εις ένδειξιν ακριβώς της κοινής Αναστάσεως! […]
(Αντιγραφή και ελαφρά επεξεργασία
από το Ιστολόγιο «Αγιοκυπριανίτης» της 28-10-2023)