Ἡ ὑπερεκτιμώμενη καί ἐγωιστικῶς καί ἀνθρωποκεντρικῶς προτιθέμενη τῆς εἰρήνης τοῦ Θεοῦ, ἀπροσδιόριστη καί «ἀθεμελίωτη» εἰρήνη τοῦ κόσμου καί ἡ ψευδεπίγραφος εἰρήνη τῆς Ἐκκλησίας μετ΄ αὐτοῦ, μέ τίς συνεχεῖς ἀναφορές καί ποικίλες ἐκδηλώσεις καί δράσεις, γιά τήν ἑδραίωσή της σέ ὅλον τόν πλανήτη, ἀκόμη καί ἀπό ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, χωρίς τήν προϋπόθεση τῆς ὁριοθέτησης καί ἀναζήτησης αὐτῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, θά παραμένει πάντοτε ἕνα μάταιο, εὔθραυστο… καί “ἀχυρόπλαστο” κατασκεύασμα.
Ἡ ἀληθινή εἰρήνη ἐκπηγάζει ὡς περίσσευμα τῆς καρδιᾶς, ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ, ὅταν πάντες ὁμονοοῦν “εἰς τόν τῆς εὐσεβείας λόγον”. Αὐτός ἐξάλλου εἶναι ὁ ἱερός σκοπός, τό ἱεραποστολικό καθῆκον, τό ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνατεθέν εἰς τούς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας καί κατ΄ ἐπέκταση σέ κάθε μέλος αὐτής.
Γράφει ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος στήν Α’ ὁμιλία τῆς πρός Κορινθίους: “Οὐδέν ὄφελος ἡμῖν, κἄν πρός πάντας ὦμεν εἰρηνικοί, πρός δέ τόν Θεόν ἐκπεπολεμωμένοι· ὧσπερ οὐδέν βλάβος ἡμῖν, κἄν παρά πάντων πολεμώμεθα, τῷ δέ Θεῷ εἰρηνεύομεν. Καί πάλιν οὐδέν ὄφελος, κἄν παρά πᾶσιν εὐδοκιμῶμεν, τῷ δέ Κυρίῳ προσκρούωμεν· οὐδείς κίνδυνος, κἄν πάντες ἡμᾶς ἀποστρέφονται καί μισῶσιν, ὁ δέ Θεός ἀποδέχηται καί φιλῇ. Ἡ γάρ ὄντως χάρις, ἡ ὄντως εἰρήνη παρά τοῦ Θεοῦ”.
Δηλαδή: “Δέν μᾶς προκύπτει καμιά ὠφέλεια, ἄν ἔχουμε εἰρήνη μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀλλά βρισκόμαστε σέ πόλεμο μέ τόν Θεό. Ὅπως δέν μπορεῖ νά μᾶς συμβεῖ τίποτε κακό, ἄν μᾶς καταπολεμοῦν, ἐμεῖς ὅμως ἔχουμε εἰρήνη μέ τόν Θεό. Ἀλλά πάλι, τίποτε δέν κερδίζουμε, ἄν τά ἔχουμε καλά μέ ὅλους καί ἐρχόμαστε σέ ἀντίθεση μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Δέν ὑπάρχει κανένας κίνδυνος, ἀκόμη καί ἄν μᾶς ἀποστρέφονται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί μᾶς μισοῦν, ἀλλά ὁ Θεός μᾶς ἔχει στήν ἀγκαλιά του καί μᾶς ἀγαπᾶ. Διότι, ἡ πραγματική χαρά, ἡ πραγματική εἰρήνη εἶναι αὐτή πού μᾶς χαρίζει ὁ Θεός”.
Ἐπίσης, ἑρμηνεύοντας στό κατά Ματθαῖον: “Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν” (ι΄ 34), μᾶς λέει: “Οὐ γάρ πανταχοῦ ὁμόνοια καλόν. Καί ἐπί τοῦ πύργου ἐκείνου (τῆς Βαβέλ) τήν κακήν εἰρήνην ἡ καλή διαφωνία ἔλυσε καί ἐποίησεν εἰρήνην”.
Δηλαδή: “Δέν εἶναι σέ ὅλες τίς περιπτώσεις καλή ἡ ὁμόνοια. Διότι στήν περίπτωση τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ, ἐνῶ ἐργάζονταν εἰρηνικά ἀλλά μέ ἐγωισμό, τελικά τά βρῆκαν μέ μιά καλή διαφωνία καί ἔφεραν τήν εἰρήνη”.
Καί: “Τοῦτο γάρ μάλιστα εἰρήνη, ὅταν τό νενοσηκώς ἀποτέμνηται, ὅταν τό στασιάζον χωρίζηται… Οὐκ ἄρα οὖν τῆς αὐτοῦ (τοῦ Θεοῦ) προθέσεως τό ἔργον, ἀλλά τῆς ἐκείνων γνώμης ὁ πόλεμος· αὐτός μεν γάρ ἐβούλετο πάντας ὁμονοεῖν εἰς τόν τῆς εὐσεβείας λόγον· ἐπειδή δέ ἐκεῖνοι ἐστασίαζον, πόλεμος γίνεται”.
Δηλαδή: “Αὐτή εἶναι ἡ πραγματική εἰρήνη, ὅταν τό ἀρρωστημένο μέρος κόβεται, ὅταν αὐτό πού διαφωνεῖ διαχωρίζεται ἀπό τό σῶμα… Δέν εἶναι λοιπόν τῆς προθέσεως τοῦ Θεοῦ τό ἀποτέλεσμα αὐτό, ἀλλά τῆς προαιρέσεως τῶν ἀνθρώπων τό ἀποτέλεσμα ἦταν ὁ πόλεμος. Διότι αὐτός ἤθελε ὅλοι νά ἔχουν τήν ἴδια πίστη, ὑπακούοντας στόν λόγο του· ἀλλά ἐπειδή ἐκεῖνοι διαφωνοῦσαν μεταξύ τους, ὁδηγήθηκαν σέ πόλεμο”.
Ἡ πρόταση γιά ἐπιμονή καί παραμονή στόν λόγο τοῦ Θεοῦ, “εἰς τόν τῆς εὐσεβείας λόγον”, δηλαδή στό Εὐαγγέλιο καί ἡ ἐφαρμογή αὐτοῦ κατά τά πρότυπα τοῦ βίου καί τῆς πολιτείας τῶν Ἁγίων μας, ὡς ἀπόλυτη προτεραιότητα, γιά τήν ἐσωτερική εἰρήνη πρωτίστως καί τοῦ σύμπαντος κόσμου ὡς φυσικό ἀποτέλεσμα, ἀποτελεῖ τήν “ἐκ τῶν οὐκ ἄνευ” ἀναγκαία πορεία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν καιρό ἀκόμη τῆς δημιουργίας του.
Λοιπόν, οἱ προσκλήσεις γιά συνομιλίες μετά τῶν ἐκτός Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τῶν πεισματωδῶς καί ἀνενδότως παραμενόντων στήν ἀμετανοησία, εἶναι μάταιες, χωρίς αὐτή τήν προϋπόθεση. Ὁ θεραπευτής γιατρός συνομιλεῖ μέ τόν ἀσθενή μόνο γιά νά πάρει πληροφορίες καί νά διαγνώσει τήν ἀσθένεια. Ἡ θεραπεία εἶναι δικό του ἔργο, δική του εὐθύνη, ἀφοῦ διαθέτει καί τήν γνώση καί τά κατάλληλα ἐργαλεῖα καί φάρμακα. Ἡ πίστη μας, ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ὅλην τήν ἀλήθεια, ὅλην τήν γνώση, ἔχει τούς κατάλληλους γιατρούς, τά κατάλληλα ἐργαλεῖα καί φάρμακα, γιά νά προσφέρει τήν ποθούμενη εἰρήνη στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων καί κατά συνέπεια σέ ὅλη τήν πλάση!
Αὐτή εἶναι ἡ πίστη μας. Καί ἄς μήν ὁρίζουμε τήν ἁμαρτωλότητά μας καί τήν ἁμαρτωλότητα τῶν συνανθρώπων μας ὡς μέτρο σύγκρισης τῆς πίστεώς μας μέ τά ἄλλα θρησκεύματα. Δέν συμφωνεῖ ἡ ζωή μου μέ τούς νόμους τοῦ Εὐαγγελίου; Ἕτερον, ἑκάτερον! Ἡ πίστη μας εἶναι ἡ μία, ἡ ἀληθής καί ἡ αἰώνια! Ἐγώ εἶμαι λίγο ἤ πολύ ἄρρωστος καί χρειάζομαι θεραπεία, δηλαδή πνευματική καθοδήγηση καί ἔγερση… Ἤδη ἔγινε ἡ ἀρχή τῆς πορείας πρός τήν ὄντως εἰρήνη!
“Η ὄντως εἰρήνη σὺ Χριστέ, πρὸς ἀνθρώπους Θεοῦ, εἰρήνην τὴν σὴν διδούς…”! Χάρισε καί σέ μᾶς τήν εἰρήνη Σου! Ἀμήν!
Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 3-10-2023
(Ἱστολόγιο «Ρωμαίϊκο Ὁδοιπορικό», 6 Ὀκτ. 2023)