Ἡ ἐποχή μας χαρακτηρίζεται δυστυχῶς ἀπὸ ἀχαλίνωτο ἡδονισμό. Ἡ λατρεία τῆς σάρκας ἔχει ἀναχθεῖ σὲ πρωτεῦον ζήτημα γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο. Τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως βομβαρδίζουν κυριολεκτικὰ τοὺς πολίτες μὲ θέματα, θεάματα καὶ ἀκροάματα, τὰ ὁποῖα ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸ σέξ. Ἀπίθανοι τύποι, οἱ ὁποῖοι αὐτοκαθορίζονται ὡς «εἰδικοὶ σεξολόγοι», συμβουλεύουν τοὺς παθητικοὺς ἀποδέκτες τους «πῶς νὰ ξεπεράσουν τὰ σεξουαλικά τους προβλήματα καὶ νὰ ἀπολαύσουν τὴ χαρὰ τοῦ ἔρωτα» χωρὶς ἠθικοὺς περιορισμούς!
Ἀντικείμενο τοῦ ἄκρατου αὐτοῦ ἐρωτισμοῦ εἶναι δυστυχῶς ἡ γυναίκα, ἡ ὁποία ἔχει καταντήσει στὶς μέρες μας κυριολεκτικὰ ὡς τὸ πιὸ εὐτελὲς σκεῦος ἡδονῆς. Προκειμένου νὰ ὑπηρετεῖ μὲ τὸν καλλίτερο τρόπο τὸν «ἐρωτικό της ρόλο», πρέπει νὰ ἔχει καὶ τὴν ἀνάλογη αἰσθητικὴ ἐμφάνιση. Ἔτσι ἔχει ἐπιστρατευθεῖ ἡ σύγχρονη «βιομηχανία τῆς αἰσθητικῆς» γιὰ νὰ τὴν «κάνει ἑλκυστικότερη». Κολοσσιαῖα ποσὰ δαπανῶνται ἐτησίως γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτό. Ὑπολογίζεται πὼς οἱ δαπάνες αὐτὲς θὰ ἀρκοῦσαν γιὰ νὰ ἐξαλειφτεῖ ἡ πεῖνα ἀπὸ τὶς τρίτες χῶρες!
Ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει μιὰ ἐντελῶς διαφορετικὴ ἀντίληψη τόσο γιὰ τὴν ἐρωτικὴ ζωή, ἡ ὁποία νοεῖται μέσα στὸν εὐλογημένο Γάμο, ὅσο καὶ γιὰ τὴν αἰσθητικὴ τοῦ σώματος. Εἶναι χαρακτηριστικὰ τὰ ἀκόλουθα ἀποσπάσματα ἀπὸ ὁμιλία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου σὲ ἀκροατήριο πλουσίων κυριῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Μεταξὺ τῶν ἄλλων τόνισε: «Τὴν γυναίκα τὴν κάνει ἀξιαγάπητη ὄχι ἡ ὡραιότητα καὶ ὁ καλλωπισμὸς τοῦ σώματος, ἀλλὰ ἡ ἀρετὴ τῆς ψυχῆς. Ὄχι οἱ ποῦδρες καὶ τὰ κραγιόνια, οὔτε τὰ χρυσὰ κοσμήματα καὶ τὰ πολυτελῆ φορέματα, ἀλλὰ ἡ ἁγνότητα, ἡ πραότητα καὶ ὁ φόβος ποὺ στηρίζεται στὸν Θεό. Τὸ νοητὸ κάλλος δὲν ὑπάρχει σὲ ἄλλο μέρος ποὺ νὰ ἐπιτυγχάνεται μὲ τόση ἐπιτυχία, παρὰ μόνο στὸν θαυμαστὸ καὶ θεῖο χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Προφῆτες σκουπίζουν καὶ μὲ ἐπιμέλεια ξαίουν τὴν γερασμένη ἐπιδερμίδα τῆς ἁμαρτίας, δίνουν τὴν ἀκμὴ τῆς νεότητας καὶ ἀφαιροῦν κάθε κηλίδα, κάθε ρυτίδα, κάθε σπίλο ἀπὸ τὴν ψυχή μας. Αὐτὸ τὸ κάλλος ἄς φροντίσουμε νὰ τὸ στερεώσουμε ἐπάνω μας ἄνδρες καὶ γυναῖκες. Διότι τὸ μὲν κάλλος τοῦ σώματος καὶ οἱ ἀρρώστιες μαραίνουν καὶ ὁ πολὺς χρόνος καταστρέφει, τὰ γηρατειὰ σβήνουν καὶ ὁ θάνατος, ὁ ὁποῖος ἔρχεται, ἀναπόφευκτα τὸ ἐξαφανίζει ὁλοκληρωτικά».
Καὶ συνεχίζει ὁ ἱερὸς Πατέρας: «Τὸ κάλλος τῆς ψυχῆς οὔτε χρόνος, οὔτε νόσος, οὔτε γῆρας, οὔτε θάνατος, οὔτε τίποτε ἄλλο ἀπὸ αὐτὰ δὲν μπορεῖ νὰ καταστρέψει, ἀλλὰ μένει συνεχῶς ἀνθισμένο. Καὶ κάτι ἄλλο, τὸ μὲν κάλλος τοῦ σώματος προκαλεῖ συχνὰ σὲ αὐτοὺς ποὺ τὸ βλέπουν ἐπιθυμία ἀκολασίας, τὸ δὲ κάλλος τῆς ψυχῆς κάνει αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ νὰ τὸ ἐρωτευθεῖ!». Καὶ προτρέπει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης: «Λοιπόν, ἀγαπητοί, γιὰ νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς ἀγαπημένοι τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ τὸ κάλλος πρέπει νὰ περιποιούμαστε κάθε μέρα, σκουπίζοντας κάθε κηλίδα μὲ τὴν ἀνάγνωση τῶν Γραφῶν, μὲ τὶς προσευχές, μὲ ἐλεημοσύνες, μὲ τὴν ὁμόνοια πρὸς τοὺς συνανθρώπους μας, γιὰ νὰ ἐρωτευθεῖ ὁ Βασιλιὰς Χριστὸς τὸ κάλλος τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ μᾶς ἀξιώσει νὰ μποῦμε στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν» (Ἱ. Χρυσοστόμου, Περί Ὁμοουσίου, Λόγος ΙΒ΄, Βιβλιοθήκη τῶν Ἑλλήνων, τόμ. 2, σελ. 106-107).
Ἔχουμε λοιπὸν ὑποχρέωση, ὡς συνειδητοὶ Χριστιανοί, νὰ ἔχουμε ἐκκλησιαστικὴ ἀντίληψη καὶ γιὰ τὸ κάλλος τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, καθὼς καὶ γιὰ τὸν ἔρωτα καὶ νὰ βάζουμε στὸ περιθώριο τὴν κοσμική, δηλαδὴ τὴν πτωτικὴ καὶ στρεβλωμένη ἀντίληψη. Ἡ φθορὰ ποὺ ἐπέφερε στὴ φύση μας ἡ ἁμαρτία μᾶς δίνει στρεβλωμένες εἰκόνες γιὰ τὸ πραγματικὸ κάλλος καὶ τὴν ἐρωτική μας συμπεριφορά. Δίνουμε σημασία καὶ συχνὰ «ἀποθεώνουμε» τὸ σωματικὸ κάλλος, ἀδιαφορώντας γιὰ τὸ κάλλος καὶ τὴν ὡραιότητα τῆς ψυχῆς μας.
Θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπόψη μας πὼς ἡ σωματικὴ λαγνεία εἶναι σεξιστικὴ συμπεριφορά, ἡ ὁποία κακοποιεῖ τὸν ἔρωτα. Ὁ ἐνστικτώδης σεξισμὸς εἶναι παρόρμηση, ἡ ὁποία ἔχει ὡς στόχο νὰ ἱκανοποιήσει ἀτομικὴ ἀνάγκη. Ἀντίθετα, ὁ ἔρωτας εἶναι συνάντηση προσώπων, στὴ βάση τῆς ἐλευθερίας, ἀπαλλαγμένη ἀπὸ ὁποιονδήποτε ἐξαναγκασμό, σκοπιμότητα καὶ ἀτομικὴ ἀνάγκη. Ὑπ’ αὐτὴ τὴν ἔννοια, τὸ σωματικὸ κάλλος παύει νὰ ὑπηρετεῖ τὴν ὁποιαδήποτε ἀτομική μας ἀναγκαιότητα καὶ λειτουργεῖ ὡς δοξολογία πρὸς τὸν Θεό. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὸ κάλλος τοῦ σώματος καὶ τὴν ὡραιότητα τῆς ψυχῆς.
(Λάμπρου Σκόντζου-θεολόγου, Ἱστολόγιο «Ἀκτῖνες», 9-2-2013)