Μὲ ἀγῶνα καὶ ὑπομονή, μ΄ αὐτὰ τὰ δυὸ θὰ ζωντανέψει μέσα μας ἡ φλογερὴ προσευχή. Ἀπαιτοῦνται χρόνος καὶ κόπος πολύς. Ὅμως, ἄς μὴ λιποψυχήσουμε, ἄς μὴν ἀποκάνουμε, ἄς μὴ βαρεθοῦμε. Ἡ προσπάθειά μας, ἄν εἶναι συστηματικὴ καὶ ἐπίμονη, θὰ στεφανωθεῖ ὁπωσδήποτε, ἀργὰ ἤ γρήγορα, μὲ ἐπιτυχία. Θὰ στεφανωθεῖ ὄχι χάρη σ΄ ἐμᾶς, ἀλλὰ χάρη στὸ ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Εἶναι καλὸ νὰ συνηθίσει ἡ γλώσσα σας τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», ἤ ὁποιαδήποτε ἄλλη σύντομη προσευχὴ μὲ τὸ νοῦ συγκεντρωμένο στὴν καρδιά. Ἀγωνιστεῖτε νὰ προξενήσετε στὴν καρδιά σας, ἄς τὸ πῶ ἔτσι, μιὰ μικρὴ πληγή. Ὁ συστηματικὸς κόπος σας σύντομα θὰ δημιουργήσει τὴν πληγὴ αὐτή. Καὶ τότε ὁ Κύριος θὰ σᾶς ἐπιβραβεύσει μὲ τὴ δική Του χαρισματικὴ προσευχή.
Ἡ ἔννοια τῆς ἀδιάλειπτης προσευχῆς
«Νὰ προσεύχομαι ἀδιάλειπτα –τί σημαίνει αὐτό;».
Σημαίνει νὰ βρίσκεστε σὲ διαρκὴ κατάσταση προσευχῆς μὲ τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά, νὰ εἶστε δηλαδὴ σταθερὰ ἑνωμένος μὲ τὸν Θεὸ τόσο μὲ τὴ σκέψη ὅσο καὶ μὲ τὸ αἴσθημα. Τὸ πρῶτο σημαίνει: μνήμη τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπίγνωση τῆς «πανταχοῦ παρουσίας» Του, τῆς παγγνωσίας Του καὶ τῆς εὐεργετικῆς πρόνοιάς Του γιὰ ὅλη τὴν κτίση. Τὸ δεύτερο σημαίνει: φόβος Θεοῦ, ἀγάπη στὸν Θεό, ἀκατάσβεστος πόθος τηρήσεως τῶν ἐντολῶν Του, ὁλοπρόθυμη ὑποταγὴ στὸ ἅγιο θέλημά Του. Αὐτὴ ἡ ὁλοκληρωτικὴ ἀφοσίωση στὸν Θεό, ὅταν σταθεροποιηθεῖ μέσα σας, θὰ εἶναι φανερὴ σὲ κάθε πράξη σας καὶ θὰ κατευθύνει σύνολη τὴ ζωή σας. Ἴσως ἀπὸ τὶς διάφορες μέριμνες καὶ ἐργασίες νὰ ξεφεύγει κάπου-κάπου ἡ σκέψη σας καὶ ν΄ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν Κύριο, σιγὰ-σιγὰ ὅμως θὰ συνηθίσει νὰ τὰ κάνει ὅλα χωρὶς νὰ χάνει τὴ μνήμη Ἐκείνου.
Φροντίστε, λοιπόν, ἐπίμονα νὰ στρέψετε τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά σας πρὸς τὸν Θεὸ καὶ νὰ μείνετε μ΄ αὐτὰ τὰ δυὸ κοντά Του. Τότε θὰ βρίσκεστε σὲ κατάσταση προσευχῆς ἔστω καὶ χωρὶς λόγια προσευχῆς.
(Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου, Χειραγωγία στὴν πνευματικὴ ζωή, Ἱερὰ Μονὴ Παρακλήτου, Ὠρωπὸς Ἀττικῆς 2004, σελ. 46-47).