1. Ὁ ἄνθρωπος, ὡς πλασθεὶς «κατ΄ εἰκόνα» τοῦ ἀπείρου Θεοῦ, ἔχει κλήση ὑπερβάσεως τῆς κτιστότητός του καὶ ἀτελευτήτου προόδου. Ἡ σοφία του καὶ οἱ λοιπὲς ψυχοσωματικὲς δυνάμεις του δύνανται νὰ ἐξελιχθοῦν ἀπεριόριστα. Ὡς «θεολογικὸ ὄν» προορίζεται γιὰ τὴν κατὰ χάριν θέωση. Ἄρα, ἡ ἐπιστημονικὴ καὶ τεχνολογικὴ πρόοδός του εἶναι ἀναμενόμενη καὶ διαρκής.
Ἐν τούτοις, ἄν λησμονήσει τὴν Χριστοείδειά του, τὴν κατὰ Χριστὸν ὑπόστασή του, μπορεῖ εὔκολα νὰ ὁδηγηθεῖ, μέσῳ τῶν θαυμαστῶν ἐπιτευγμάτων του, σὲ αὐτο-καταστροφή.
Ἡ ἐκπληκτικὴ πρόοδός του στὴν ἰατρικὴ καὶ τὴν φαρμακολογία, ὅλη ἡ σχετικὴ μὲ αὐτὰ ἐπιστημοσύνη του, εἶναι ἀνάγκη νὰ συνυφαίνεται ἁρμονικὰ καὶ μὲ τὰ λοιπὰ θεόσδοτα συστατικά του: μὲ τὴν ἀπαίτηση γιὰ δικαιοσύνη, εἰρήνη καὶ κοινωνικὴ συνοχή. Ἡ διασφάλιση, πέρα ἀπὸ τὴν σωματικὴ ὑγεία του, τῆς ἀτομικῆς/προσωπικῆς ἐλευθερίας του σὲ σχέση βεβαίως σεβασμοῦ ἔναντι Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, εἶναι ἄκρως σημαντικὴ γιὰ νὰ θεωροῦνται τὰ ἐπιστημονικὰ ἐπιτεύγματά του ἀγαθὰ καὶ πολύτιμα, καὶ γιὰ νὰ μὴν ἐκπίπτουν σὲ αὐτόνομους καὶ αὐθαίρετους αὐτοκαθορισμούς.
Μόνον ὅπου κυριαρχεῖ ἡ ἀνιδιοτελὴς ἀγάπη ὑπάρχει εὐλογία καὶ ζωή. Ὅπου ὅμως οἱ ἀνθρώπινες ἰδοτέλειες καὶ τὰ πάθη ὁδηγοῦν σὲ ἀλλοτρίωση, καὶ ἀντὶ νὰ ὑπηρετεῖται ὁ ἄνθρωπος καὶ ὁ Κτίστης καὶ Δημιουργός του, κυριαρχεῖ ἔκπτωσις φθορᾶς καὶ πονηρίας, τότε ἡ καταστροφὴ εἶναι ἀναπόφευκτη.
2. Τὸ θέμα τῆς λεγομένης πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ εἶναι ἐκ πρώτης ὄψεως ἰατρικό, ἀλλὰ γνωρίζουμε ὅτι τυγχάνει πολιτικοῦ χειρισμοῦ, δημοσιογραφικῆς ἐπεξεργασίας καὶ καλύψεως, καὶ ἐξαρτᾶται ἐν πολλοῖς ἀπὸ τεράστια οἰκονομικὰ συμφέροντα. Γιὰ τὸν λόγο αὐτόν, ἔγινε μέσον ἐπιβολῆς καὶ ἐλέγχου. Παρατηρεῖται ἐμφανὴς ἐργαλειοποίησις τῆς ἐπιστήμης, γιὰ ἐπιβολὴ ὁλοκληρωτισμοῦ μὲ τὸν μανδύα τῆς «ὑγειονομικῆς ὁμηρείας». Ἡ ἴδια ἡ πανδημία, αἴφνης, βασίζεται σὲ ἀμφιβόλου ἀξιοπιστίας διαγνωστικὰ τέστ, κατὰ τὴν τεκμηριωμένη γνώμη πολλῶν εἰδικῶν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ λαμβάνονται ἀντισυνταγματικὰ καὶ ἀπολυταρχικὰ μέτρα εἰς βάρος τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὴν δῆθεν προστασία τους, μὲ τὴν παραπλανητικὴ ἰδέα ὅτι ὅλα γίνονται γιὰ τὴν δῆθεν ἐπιστροφὴ στὴν κανονικότητα.
3. Ἀπὸ πλευρᾶς ἰατρικῆς ὑπάρχει μία ἀνεξήγητη ἐπιμονὴ γιὰ ἐπιβολὴ προληπτικῆς θεραπείας μὲ νέου τύπου πειραματικὰ ἐμβόλια, καὶ τοῦτο μάλιστα παρουσιάζεται ὡς «μοναδικὴ λύσις»! Μὲ ἀποτέλεσμα νὰ παραγκωνίζονται ἐγκεκριμένα ἀποτελεσματικὰ φάρμακα θεραπείας, τὰ ὁποῖα ἀποτρέπουν τὴν ἐπιδείνωση τῶν νοσούντων καὶ βοηθοῦν στὴν σύντομη ἀποθεραπεία τους.
4. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, παρουσιάζονται συνεχῶς νέα συντριπτικὰ στοιχεῖα ἐπιστημόνων, τὰ ὁποῖα ἀποδεικνύουν τεκμηριωμένα ὅτι ἡ ἐπιβολὴ τῶν φαρμακευτικῶν ἐνεσίμων σκευασμάτων, ποὺ ἀποτελοῦν «γενετικὴ θεραπεία», ἀνατρέπουν αὐτὸ τὸ ὁποῖον ἴσχυε γιὰ τὶς ἰατρικὲς πράξεις: ὅτι δηλαδὴ ὑπάρχει μόνον ἡ ἐξατομικευμένη θεραπεία καὶ ὅτι οἱ ἀνθρώπινοι ὀργανισμοὶ δὲν διέπονται ἀπὸ ὅμοια καὶ καθολικὴ βιολογικὴ ἀνταπόκριση. Ἡ ἐπιβολὴ τῶν αὐτῶν μέτρων σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς γῆς, σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτους τοὺς ἀνθρώπους, ἀκόμη καὶ στὰ παιδιά (!), εἶναι σαφὲς ὅτι δημιουργεῖ μεγαλύτερα καὶ περισσότερα προβλήματα, ἀπὸ ὅσα ὑποτίθεται ὅτι σκοπεύει νὰ ἐπιλύσει. Οἱ παρατηρούμενες παγκοσμίως πολλὲς καὶ σοβαρὲς παρενέργειες ὁμιλοῦν ἀφ΄ ἑαυτῶν ὡς πρὸς τὴν ὑποτιθέμενη ἀσφάλεια τῶν πειραματικῶν αὐτῶν σκευασμάτων. Εἶναι ἀνάγκη νὰ τονισθεῖ, ὅτι κάποια δῆθεν ἀπόλυτη καὶ ἀλάνθαστη ἰατρικὴ ἐπιστήμη δὲν ὑπάρχει ἐπιστημολογικά, ὥστε βάσει αὐτῆς νὰ στηριχθεῖ ἡ ἀκραία ἐπεμβατικὴ πολιτικὴ τῶν μέτρων ὑποχρεωτικότητος, ὅπως π.χ. αὐτὴ τῶν νέου τύπου ἐμβολίων.
5. Ἔχει παρατηρηθεῖ ὅτι ἐκεῖνοι οἱ ἰατροὶ οἱ ὁποῖοι συμφωνοῦν καὶ συστήνουν τὰ μᾶλλον ἀνορθολογικὰ ἐπιβαλλόμενα μέτρα, ὁμιλοῦν ἀποκλειστικὰ μὲ βιολογικοὺς ὅρους, ἐνῶ εἶναι γνωστὸν ὅτι οἱ εὐρύτερες κοινωνικές, οἰκονομικὲς καὶ πολιτισμικὲς συνθῆκες ἐπηρεάζουν ἄμεσα τὴν ὑγεία καὶ τὴν ποιότητα ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Γι΄ αὐτὸ καὶ οἱ ἐκφράζοντες τὴν σοβαρὴ ἐπιφυλακτικότητά τους δὲν εἶναι «ἀρνητές», ὅπως τοὺς ἀποκαλοῦν, διότι ἐμφοροῦνται ἀπὸ εὐαισθησία γιὰ δημοκρατικὲς ἐλευθερίες, γιὰ ἀλληλεγγύη καὶ ἀγάπη, ὅπως καὶ γιὰ ἀλήθεια καὶ διαφάνεια.
6. Ἡ ἀναστολὴ ἐργασίας καὶ μάλιστα στοὺς ὑγειονομικοὺς ποὺ δὲν συμμορφώνονται στὰ ὑποχρεωτικὰ μέτρα, καλλιεργεῖ ἀναπότρεπτα κοινωνικὸ ἀποκλεισμό, στιγματισμὸ καὶ μίσος. Ἡ ἐκβιαστικὴ τακτικὴ ἐναντίον τους ὁδηγεῖ ἀναπόδραστα σὲ ἀνεξέλεγκτη ἀντίδραση. Ἡ πάρα πολὺ θλιβερὴ διαίρεση στὴν κοινωνία, ὁ τραγικὸς διχασμός, δὲν ἀντιμετωπίζεται μὲ μαγικὰ ἐμβόλια, καραντίνες καὶ μάσκες. Ἄν δὲν ὑπάρξει συνετὴ ἐκτόνωση καὶ φρόνιμη διέξοδος, θὰ ἐκσπάσουν ἀπρόβλεπτες κοινωνικὲς ταραχές.
7. Ἡ παρατηρούμενη ἐπίσης ἐξ ἀρχῆς τῆς κρίσεως λῆψις αὐστηρῶν μέτρων ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας, ὡς πρὸς τὴν λειτουργία καὶ ἀποστολή της, δημιούργησε φορτισμένη ἀτμόσφαιρα πικρίας καὶ ἀπογοητεύσεως στοὺς πιστούς. Ἀπὸ πνευματικῆς καὶ ἠθικῆς πλευρᾶς τίθεται πρόβλημα ἀπὸ τὴν ἐκβιαστικὴ διάθεση τῶν κρατούντων κατὰ τοῦ αὐτεξουσίου καὶ τῆς ἐλευθερίας τῶν ἀνθρώπων. Ἐπίσης, στὰ ἐνέσιμα φαρμακευτικὰ σκευάσματα, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν ἕνα παγκόσμιο πείραμα μὲ ἀπρόβλεπτες διαστάσεις καὶ ἀποτελέσματα, ἐμπλέκονται σὲ ὁρισμένα ἀπὸ αὐτά, σὲ διάφορες φάσεις (σχεδιασμοῦ-παρασκευῆς-δοκιμασίας) κυτταρικὲς σειρὲς ἐμβρυϊκῶν ἐκτρωμάτων. Ὅλα αὐτὰ ἐγείρουν σοβαρὸ ἠθικὸ προβληματισμὸ καὶ κατ΄ ἀκρίβειαν θεωροῦνται μὴ ἀποδεκτά.
8. Στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας χωροῦν βεβαίως ἅπαντες, καὶ δὲν εἶναι ὀρθὴ ἡ διάκριση σὲ ἀρνητὲς καὶ μὴ ἀρνητὲς τῶν πειραματικῶν σκευασμάτων καὶ γενικὰ τῆς ὅλης διαχειρίσεως τῆς κρίσεως. Ὁ διαχωρισμὸς καὶ ἡ διαίρεσις ὑπηρετοῦν σκοποὺς ἀλλοτρίους. Ἡ ἀλήθεια, ἐν τούτοις, δὲν πρέπει νὰ συσκοτίζεται ἄν πρόκειται νὰ εἶναι ἀπελευθερωτική, τὰ δὲ ὅπλα μας ὡς Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων εἶναι ἡ μετάνοια, ἡ προσευχή, ἡ δραστηριοποίηση γιὰ ἐπικράτηση τῆς δικαιοσύνης, γιὰ στήριξη τῶν ἀσθενῶν, τῶν ἀδυνάτων καὶ τῶν ἀδικουμένων, γιὰ ἀντίσταση σὲ κάθε ζημιογόνα ἐπιβολή. Ἐπίσης, βασικῶς καὶ κυρίως εἶναι ἡ δυνατότητα τῆς διακρίσεως τῶν πνευμάτων.
9. Αὐτὸ ποὺ καλοῦμε καὶ παρακαλοῦμε νὰ ἐπικρατήσει, εἶναι ὁ ἀπόλυτος σεβασμὸς τῆς ἀβιάστου ἀτομικῆς ἐπιλογῆς ἑκάστου. Ἐκφράζουμε τὴν σθεναρὴ ἀντίθεσή μας σὲ κάθε μορφῆς ὑποχρεωτισμό, διότι παραβιάζει ἐξόφθαλμα παγκοσμίου ἰσχύος νόμους βιοηθικῆς, ὅπως καὶ τὴν θεόσδοτη ἐλεύθερη βούληση κάθε ἀνθρώπου. Καλοῦμε σὲ ἑνότητα καὶ ἀλληλεγγύη τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους, σὲ ἐξάλειψη τῶν ἐντάσεων, σὲ ἀνθρωπιστικὴ δράση, σὲ ἀποφυγὴ πράξεων βίας, ἀντεκδικήσεως καὶ ἐμβαθύνσεως τοῦ ἤδη ὑφισταμένου χάσματος. Ὅσοι σχεδιάζουν κακῶς, ἐνάντια στὴν ἐλευθερία καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια τῶν ἀνθρώπων, δῆθεν γιὰ νὰ τοὺς «ἀναβαθμίσουν» καὶ νὰ τοὺς «σώσουν», αὐτοὶ στρέφονται κατὰ τοῦ ἴδιου τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ τῆς Ἀγάπης καὶ τῆς Ἐλευθερίας καὶ ἀποδεικνύονται θεομάχοι, οἱ ὁποῖοι στὸ τέλος θὰ συντριβοῦν. Ἡ Ἀλήθεια θὰ λάμψει καὶ ἡ Κρίση τοῦ Θεοῦ θὰ ἐκβάλλει τὴν δοκιμασία σὲ νίκη.
+ Ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος ΚΛΗΜΗΣ
Φεβρουάριος 2022