
Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ
Είτε περπατάς, είτε κάθεσαι, είτε στέκεσαι, είτε εργάζεσαι, είτε βρίσκεσαι στην Εκκλησία, άφησε την προσευχή αυτή να γλιστράει πάντα από τα χείλη σου: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό». Με την προσευχή αυτή μέσα σου θα βρεις εσωτερική ειρήνη και γαλήνη σώματος και ψυχής.
Όταν αρχίσεις αυτήν την επίκληση, συγκέντρωσε όλες τις εσωτερικές δυνάμεις του πνεύματος σου, ένωσε αυτές με εκείνες της καρδιάς σου και παράμεινε ακίνητος.
Για μια ή δυο ή και περισσότερες ημέρες σκέψου μόνο το νόημα αυτών που λες, προφέροντας κάθε λέξη ξεχωριστά και προσεκτικά. Όταν ο Κύριος θερμάνει την καρδιά σου με την Χάρη του, η εσωτερική προσευχή θα γίνει σαν μια πηγή ζώντος ύδατος που ρέει ακατάπαυστα, ανατρέφοντας συνέχεια και ζωογονώντας σε.
Η προφορική προσευχή δεν είναι αρκετή και οι Μοναχοί, οι οποίοι δεν συνοδεύουν αυτήν με εσωτερική προσευχή, δεν είναι παρά ένα σύννεφο καπνού. Ο Μοναχός χωρίς εσωτερική προσευχή είναι σαν ένα ψάρι έξω από το νερό. Ο Μοναχός δεν πρέπει να σταματήσει στα πρώτα στάδια της προσπάθειάς του. Πρέπει να προχωρήσει σε υψηλότερα στάδια, γιατί μόνον όταν φθάσει σε αυτά, μπορεί ν αποκτήσει την Χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Κι όταν έλθει το Πνεύμα, η προσευχή δεν έχει ανάγκη από λόγια. Τότε κάθε κίνηση σταματά και η ίδια η προσευχή αλλάζει φύση. Η ψυχή προσεύχεται έξω από την προσευχή. Τότε πια κυριαρχεί η ησυχία, η σιωπή του Πνεύματος, η ανάπαυσή του, που υπερβαίνει κάθε προσευχή, και η ειρήνη που ξεπερνά κάθε ειρήνη. Η προσευχή, η νηστεία, η ησυχία και η εγκράτεια σχηματίζουν το τέθριππο άρμα, που μεταφέρει την ψυχή προς τη Βασιλεία του Θεού.
(Πέτρου Μπότση, Το Γεροντικό του Βορρά, Τόμος Α’, σελ. 177-178, Αθήνα, 1999,
Ιστολόγιο «Ελληνική Πατρολογία»)