Γιὰ τὴν κατάσταση στὴν Οὐκρανία
α. Τὸ τελευταῖο διάστημα ἔχουν αὐξηθεῖ σημαντικὰ οἱ εἰδήσεις γιὰ θρησκευτικὴ ἀναταραχὴ στὴν Οὐκρανία. Ἡ ἐκεῖ Κυβέρνηση στρέφεται διωκτικὰ ἐναντίον τῆς λεγομένης «Οὐκρανικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» ὑπὸ τὸν Μητροπολίτη Κιέβου Ὀνούφριο καὶ ἔχει ἐπιδόσει τελεσίγραφο στοὺς Μοναχοὺς τῆς ἱστορικῆς Λαύρας τοῦ Κιέβου νὰ ἀποχωρήσουν ἀπὸ τὸ Μοναστήρι τους μέχρι τὶς 29 Μαρτίου τρ.ἔ., προκειμένου Αὐτὴ νὰ παραδοθεῖ σὲ ἄλλη νέα Ἀδελφότητα, ἀρεστὴ στὴν Κυβέρνηση, ὑπὸ τὸν φερόμενο ὡς Μητροπολίτη Κιέβου Ἐπιφάνιο τῆς αὐτο-ἀποκαλουμένης «Ὀρθοδόξου Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας», ἕνα καινοφανὲς ἐκκλησιαστικὸ μόρφωμα, τὸ ὁποῖο ἀναγνωρίστηκε ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη ὡς δῆθεν αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία. Βεβαίως οἱ διώξεις ἐναντίον τοῦ Κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ τῆς «Οὐκρανικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» εἶχαν ἀρχίσει ἐνωρίτερα, ἀλλὰ τώρα κορυφώνονται καὶ διχάζουν βαθύτατα τὸν Οὐκρανικὸ λαό, ἐνῷ ἡ κρίσιμη περίοδος τῆς Χώρας ἀπαιτεῖ ὅσο ποτὲ ἄλλοτε ἑνότητα καὶ ὁμοψυχία, λόγῳ τῆς ἐμπολέμου καταστάσεως.
β. Οἱ διωγμοὶ κατὰ τῶν Χριστιανῶν, ἀλλὰ καὶ ὁποιασδήποτε θρησκευτικῆς πεποιθήσεως ἀνθρώπων, ὅπου καὶ ὅπως ἄν συμβαίνουν, εἰδικὰ μάλιστα στὴν ἐποχή μας, εἶναι ἀπαράδεκτοι καὶ ἀποτελοῦν ὄνειδος γιὰ τὸν Πολιτισμό, τὴν Δημοκρατία, τὸν Ἀνθρωπισμὸ καὶ τὴν Ἐλευθερία. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀπευθύνουμε ἔκκληση σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καλῆς θελήσεως οἱ ὁποῖοι ἀγαποῦν καὶ ἀναλίσκονται στὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν Ἀνεξιθρησκεία καὶ τὴν Ἐλευθερία τῆς Συνειδήσεως καὶ ἔχουν τὴν δυνατότητα, νὰ παρέμβουν ἄμεσα γιὰ τὴν κατάπαυση τοῦ διωγμοῦ ὁποιασδήποτε μορφῆς! Ἡ Οὐκρανία, ἂν θέλει νὰ θεωρεῖται ἐλεύθερη καὶ δημοκρατικὴ Χώρα, ὀφείλει πρωτίστως νὰ σεβαστεῖ τὸ δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας καὶ νὰ μὴν ἀντιγράφει τὶς γνωστὲς μεθόδους τοῦ ἀντιθέου σοβιετικοῦ αὐταρχισμοῦ, τὸν ὁποῖο ὑποτίθεται ὅτι ἀντιμάχεται.
γ. Δεόμεθα ἐκτενῶς τοῦ Κυρίου μας καὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, κατὰ τὴν περίοδο μάλιστα αὐτὴν τῆς Μετανοίας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, καλοῦντες ταυτοχρόνως καὶ προτρέποντες τὸ Ποίμνιό μας, ὅπως καὶ κάθε πιστὸ Χριστιανό, σὲ ἱκεσία ὑπὲρ τῶν διωκομένων πιστῶν στὴν Οὐκρανία, ὥστε αὐτοὶ μὲν νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν ἐναντίον τους ἀδικία μὲ ἀνδρεία καὶ Χριστιανικὴ ἐγκαρτέρηση, ὁ δὲ ὀλέθριος πόλεμος νὰ παύσει τὸ ταχύτερο δυνατόν.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου
τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος
Ἀθῆναι, 14/27-3-2023
Ἡ ἀξιοπρόσεκτη λιτὴ ἀλλὰ περιεκτικὴ ὡς ἄνω Ἀνακοίνωση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας μας, λέγει τὰ ἀπαραίτητα γιὰ ἕνα καυτὸ πρόβλημα τῶν ἡμερῶν μας. Δὲν εἶναι δυνατὸν σὰν ἀληθινοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ νὰ παραμείνουμε ἀδιάφοροι στὸν διωγμὸ τῶν Ἀδελφῶν μας, μὲ τοὺς ὁποίους αἰσθανόμαστε πνευματικὴ ἐγγύτητα.
Εἶναι χαρακτηριστικὸν ὅτι ἡ πολυάριθμη «Οὐκρανικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία» ὑπὸ τὸν Κιέβου Ὀνούφριο κατηγορεῖται ὡς δῆθεν φιλορωσική, ἐν μέσῳ μιᾶς πραγματικὰ ἀντιρωσικῆς φρενίτιδος στὴν χώρα -πυροδοτουμένης ἀπὸ τὴν Δύση- ἕνεκα τοῦ πολέμου μὲ τὴν Ρωσία, καίτοι αὐτὴ ἔχει ἀποστασιοποιηθεῖ μὲ κάθε τρόπο ἀπὸ τοὺς Ρώσους σὲ αὐτὸ τὸν τραγικὸ πόλεμο, συμπαραστεκόμενη στὰ δεινὰ τοῦ λαοῦ τῆς πατρίδος της. Ἐπίσης, διέκοψε ἐν τοῖς πράγμασι τὴν κοινωνία μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας καὶ ἔχει προβεῖ σὲ ἐπαινετὴ καταδίκη τῆς πλάνης τοῦ Σεργιανισμοῦ, δηλαδὴ τῆς ὑποταγῆς τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἐξυπηρέτηση πολιτικῶν σκοπιμοτήτων, ἐνῶ ταυτοχρόνως ἐνισχύεται προοδευτικὰ ἡ Ἀντι-οικουμενιστικὴ γραμμή της, παραμένουσα προσηλωμένη ὡς γνωστὸν στὴν ἑορτολογικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀντίθετα, ἡ ἀρεστὴ στὴν Κυβέρνηση καλουμένη «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας», ὑπὸ τὸν Ἐπιφάνιο, υἱοθέτησε σταδιακὰ τὸ παπικὸ ἑορτολόγιο ἀπὸ τὸν περασμένο Δεκέμβριο, θεωρῶντας τὸ Πάτριο Ἑορτολόγιο ὡς δῆθεν «ρωσικό», ἀκολουθεῖ δὲ οὐσιαστικὰ οὐνιτικὴ γραμμή, μὲ ἐνεργὸ συμμετοχὴ στὸν κατάκριτο Οἰκουμενισμό. Μάλιστα, ὁ ἐξόφθαλμος Ἐθνοφυλετισμός της, ἔφθασε μέχρι τοῦ ἀπιστεύτου σημείου νὰ ἐκφράσει τὴν ἐξωφρενικὴ πρόθεσή της γιὰ «ἀνακάθαρση» τοῦ Ἁγιολογίου τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ Ρώσους Ἁγίους!
Ἐμεῖς, ὡς Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος, ἔχουμε ὑποστεῖ παλαιότερα ἀδυσώπητους διωγμοὺς γιὰ τὴν προσήλωσή μας στὴν Ἀκαινοτόμητη Πίστη καὶ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ πιστοὶ καὶ οἱ Κληρικοί μας εἶχαν κατηγορηθεῖ κάποτε ὡς δῆθεν κομμουνιστὲς μὲ τὸ πράγματι παράλογο σκεπτικό, ὅτι τὸ παλαιὸ Ἑορτολόγιο ἀκολουθοῦσαν καὶ οἱ Ρῶσοι (ἐπὶ Σοβιετικῆς Ἑνώσεως), ὁπότε οἱ Παλαιοημερολογῖτες θεωροῦνταν ὡς δῆθεν «φιλορῶσοι κομμουνιστὲς» καὶ διώκονταν! Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, εἴμαστε ἰδιαίτερα εὐαισθητοποιημένοι στὸ προκείμενο θέμα καὶ ἐκφράζουμε τὴν συμπάθειά μας στοὺς διωκομένους Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τῆς Οὐκρανίας, καίτοι βεβαίως δὲν ἔχουμε ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ αὐτούς.
Δὲν λησμονοῦμε ἄλλωστε ὅτι ὁ κατὰ Θεὸν Εὐεργέτης μας Μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Λεόντιος Φιλίπποβιτς (+1971), ὁ ὁποῖος ἦλθε ὡς μέλος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὴν Νότια Ἀμερικὴ τὸ 1962 πρὸς μετάδοσιν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς στὴν Ἱεραρχία μας, ἦταν εὐλαβὴς γόνος τῆς Οὐκρανίας. Γεννήθηκε στὸ Κίεβο, ἀνατράφηκε πνευματικὰ καὶ σπούδασε σὲ ἅγια Καθιδρύματα, ὅπως τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, καὶ χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος ἀρχικὰ μὲ τὸν τίτλο τοῦ Ζιτόμιρ στὴν Λαύρα τοῦ Ποτσάεφ τὸ 1941. Καὶ γιὰ λόγους λοιπὸν εὐγνωμοσύνης, αἰσθανόμεθα ὑπόχρεοι νὰ ἐκφράσουμε τὴν συμπαράστασή μας στοὺς διωκομένους, ὅπως καὶ τὴν διαμαρτυρία μας γιὰ ὅσα ἀπαράδεκτα συμβαίνουν ἐκεῖ. Οἱ προαναφερθεῖσες ἐμβληματικὲς Λαῦρες κινδυνεύουν ἤδη ἄμεσα μὲ διωγμὸ τῶν νομίμων ἐνοίκων τους.
Εἴθε οἱ προσευχὲς πάντων τῶν ὅπου γῆς πιστῶν, πονούντων τὴν Ἀλήθεια καὶ ποθούντων τὴν Δικαιοσύνη, νὰ εἰσακουσθοῦν ὑπὸ τῆς θείας Φιλανθρωπίας καὶ ἀπὸ τὸν φοβερὸ αὐτὸ πειρασμὸ νὰ προκύψουν ἀπρόσμενα ἀγαθά!
+Λ.&Π.Κ.