ΕΠΕΙΔΗ ἀπὸ διάφορα γεγονότα ἐσχάτως διαφάνηκε ὅτι ὑπάρχει καὶ ἐπικρατεῖ μεγάλη σύγχυση στοὺς πιστούς, ὅπως καὶ ἄγνοια βασικῶν ἀρχῶν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως σχετικὰ μὲ τὴν θέση τοῦ τοπικοῦ Ὀρθοδόξου Ἀρχιερέως στὰ πράγματα τῆς Ἐπισκοπῆς του, καὶ μάλιστα τῆς στάσεώς του ἔναντι ὅσων ἀποσχίζονται ἀδικαιολόγητα ἀπὸ τὴν ἑνότητα μαζί του, ὀφείλουμε νὰ ἀποσαφηνίσουμε τὰ ἑξῆς:
Τὸ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι Ἱεραρχικό. Τὴν Ἐκκλησία, ἀκόμη καὶ στὴν ἐξωτερικὴ ὀργάνωση καὶ ἐκδήλωσή της στὸν κόσμο, δὲν τὴν διαμορφώνει ἡ βούληση τῶν πιστῶν, ἀλλὰ ἡ βούληση τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος κυβερνᾶ τὴν Ἐκκλησία Του διὰ μέσου τῆς Ἱεραρχίας. Ὁ Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος σὲ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία εἶναι κεκλημένος νὰ ἐφαρμόζει, ὡς ἐντολοδόχος Θεοῦ, τὸ θεῖο δίκαιο, τὸ ὁποῖο ἰσχύει καὶ καθορίζει τὴν βουλὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν Ἐκκλησία Του.
Ἐπειδὴ μόνον ὁ Ἐπίσκοπος δύναται νὰ χειροτονεῖ Κληρικούς, καὶ ἄρα νὰ μεταδίδει στὴν Ἐκκλησία πνευματικὴ χάρη καὶ ἐξουσία, ἡ θέση του εἶναι ἐξέχουσα στὸν Ἐκκλησιαστικὸ Ὀργανισμό. Φέρει δὲ τὸ δικαίωμα νὰ ἐκπληρώνει μὲ αὐθεντία τὴν διακονία του ὡς πρὸς τὴν τέλεση τῶν ἱερῶν Μυστηρίων, τὸ κήρυγμα τοῦ θείου λόγου καὶ γενικὰ τὴν διακυβέρνηση τῶν πραγμάτων τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ Ἱερωσύνη, ὡς ἔκφραση τοῦ ἐλέους καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, δόθηκε στὴν Ἐκκλησία γιὰ τὴν καθοδήγηση τοῦ Πληρώματός της καὶ τὴν μετάδοση τῆς θείας Χάριτος, ἡ ὁποία συνενώνει τοὺς πιστοὺς μὲ τὸν Θεὸ καὶ μεταξύ τους καὶ διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ (ἡ Χάρις) συγκρατεῖ καὶ συγκροτεῖ τὴν Ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.
Καὶ ναὶ μέν, ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, Κλῆρος καὶ λαός, διέπονται ἀπὸ ἰσότητα ἕνεκα τοῦ κοινοῦ Βαπτίσματός τους, ὅμως τοῦτο δὲν καταργεῖ τὶς ὡς ἄνω βασικὲς ἀρχὲς ὡς πρὸς τὸν καθορισμὸ τῆς Ἱεραρχικῆς τάξεως στὴν Ἐκκλησία.
Οἱ Ἐπίσκοποι ἀσκοῦν βεβαίως τὴν πνευματικὴ ἐξουσία τους ὄχι ἀπολυταρχικῶς, ἀλλὰ μὲ φόβο Θεοῦ καὶ προσοχή, σὲ συνεργασία μὲ τοὺς Κληρικούς τους, ὅπως καὶ τοὺς λαϊκούς. Ἔτσι διασφαλίζεται ἡ Ἑνότητα ὡς ἰδεώδης θεία κατάσταση στὴν Ἐκκλησία, ἡ πρόοδος καὶ ἡ πνευματικὴ αὔξηση καὶ οἰκοδομὴ ἁπάντων.
Ἡ θέση τῶν λαϊκῶν εἶναι μὲν ἀξιοσέβαστη, ἀλλὰ παραμένει βοηθητικὴ καὶ συμβουλευτική, παρ’ ὅλον ὅτι καὶ αὐτοὶ συμμετέχουν ἰσότιμα στὸν ἀπαρτισμὸ τῆς δογματικῆς συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας σὲ καιροὺς κρίσεως τῆς πίστεως καὶ τοῦ ἤθους της.
(Τὰ ὡς ἄνω στοιχεῖα αὐτὰ εἶναι παρμένα ἀπὸ τὴν ἐμβριθῆ διατριβὴ τοῦ μακαριστοῦ Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Κων. Δ. Μουρατίδου, Ἡ Οὐσία καὶ τὸ Πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν διδασκαλίαν Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἰδίως σελ. 197-219, Ἐν Ἀθήναις 1958, ὅπου καὶ οἱ ἀντίστοιχες Κανονικὲς καὶ Πατερικὲς ἀναφορὲς καὶ παραπομπές).
Θυμίζουμε χαρακτηριστικὰ τὴν σαφήνεια τοῦ ΛΘ΄ Ἀποστολικοῦ Κανόνος περὶ τῆς θέσεως τοῦ Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου στὴν Ἐκκλησία:
«Οἱ πρεσβύτεροι, καὶ οἱ διάκονοι, ἄνευ γνώμης τοῦ ἐπισκόπου μηδὲν ἐπιτελείτωσαν· αὐτὸς γὰρ ἐστὶν ὁ πεπιστευμένος τὸν λαὸν τοῦ Κυρίου, καὶ τὸν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν αὐτῶν λόγον ἀπαιτηθησόμενος».
Εἶναι τόσο μεγάλης σημασίας τὸ ἐπισκοπικὸ λειτούργημα γιὰ τὴν ὅλη διοργάνωση τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος νὰ τονίζει ὅτι χωρὶς τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα ἡ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει: «οὐ δύναται γὰρ ἡ Ἐκκλησία ἄνευ Ἐπισκόπου εἶναι» (PG τ. 47, στλ. 35).
Ἐννοεῖται βεβαίως ὅτι ἀναφερόμαστε στὸν Ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος ὑπακούει στὴν ἑνιαία Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ διδάσκει ἀκριβῶς ὅσα ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση ἔχει κληροδοτήσει, ὄντας γνήσιος καὶ βιωματικὸς φορέας αὐτῆς.
Ὁπότε, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ νοηθεῖ ὅτι μπορεῖ νὰ ἐπιτελεσθεῖ ἐκκλησιαστικὸ ἔργο σὲ μιὰ περιοχὴ σὲ ὁποιονδήποτε τομέα δράσεως, ἄν δὲν γνωρίζει ὁ Ἐπίσκοπος καὶ ἄν δὲν ἔχει ἐπευλογήσει. Κάθε δραστηριότητα ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὴν τοπικὴ Ἐκκλησία τῆς ὁποίας εἶναι ὑπεύθυνος, καὶ ἀφορᾶ στὴν ζωὴ καὶ τὴν δράση της, σχετίζεται ἄμεσα ἤ ἔμμεσα μὲ τὴν διακονία του. Ἄν τοῦτο δὲν λειτουργεῖ ὀρθά, τότε δὲν θεμελιώνονται σχέσεις ἀγάπης καὶ ἐμπιστοσύνης μεταξὺ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καχυποψίας, ἀνταγωνισμοῦ καὶ προβληματικότητος.
Χωρὶς νὰ παραθεωροῦμε τὸ γεγονὸς ὅτι κάποτε ἀκόμη καὶ οἱ Ἐπίσκοποι σφάλλουν στὶς κρίσεις καὶ ἀποφάσεις τους, ὅταν ὅμως τοῦτο δὲν ἀφορᾶ στὴν Πίστη καὶ τὴν Δικαιοσύνη τοῦ θείου Νόμου, τότε οἱ Κληρικοὶ ὅπως καὶ οἱ Λαϊκοὶ Ἀδελφοί, ἀλλὰ καὶ οἱ Μοναχοὶ καὶ Μοναχές, δὲν θὰ πρέπει νὰ ἐξέρχονται ἀπὸ τὰ ὅριά τους ἐκτρεπόμενοι σὲ αὐθαίρετα συμπεράσματα καὶ σὲ αὐθάδεις κρίσεις καὶ ἐνέργειες. Διότι ἔτσι βλάπτεται καίρια ἡ Ἑνότητα καὶ γενικὰ ἡ εὐλογημένη κατάσταση εἰρήνης, ἀγάπης καὶ προόδου ἡ ὁποία πρέπει νὰ ἐπικρατεῖ στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Οἱ δὲ ἐκτρεπόμενοι ζημιώνουν καὶ ἐπιβαρύνουν τὴν ψυχή τους πολὺ σοβαρά.
Εἶναι βεβαίως γνωστὸν ὅτι οἱ πρωταγωνιστὲς σὲ τέτοιες λυπηρὲς καταστάσεις διαιρέσεων καὶ ταραχῶν προσπαθοῦν συνήθως νὰ ἀποδείξουν ὅτι τὸ ὅποιο ἀντι-εκκλησιαστικὸ διάβημά τους ἔχει δῆθεν ἔρεισμα στὴν Πίστη, ἀλλὰ συνήθως ἡ ἐπιχειρηματολογία τους εἶναι τόσο διάτρυτη λογικῶς καὶ ἐκκλησιαστικῶς, ὥστε εὔκολα νὰ ἀποδεικνύεται ἡ προσπάθεια συγκαλύψεως: ἄλλες εἶναι οἱ πραγματικὲς αἰτίες, συνήθως ἀθεράπευτες ἐμπάθειες ἀπὸ διάφορα συμβάντα, καὶ ἄλλο τὸ προπέτασμα, χωρὶς βεβαίως νὰ ἀποκλείεται ἡ περίπτωση τῆς βαριᾶς μορφῆς πλάνης.
Τὸ τὶ θὰ εἰπεῖ καὶ τὶ θὰ πράξει ὁ τοπικὸς Ὀρθόδοξος Ἀρχιερέας ἔναντι ἐκτρεπομένων Κληρικῶν καὶ Λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι περιπίπτουν σὲ διάφορα σφάλματα καὶ φέρονται ἔναντί του μὲ τρόπο ἀνοίκειο καὶ ἀνεπίτρεπτο, τοῦτο εἶναι θέμα καθαρὰ δικῆς του εὐθύνης καὶ ἁρμοδιότητος. Ὁ Μητροπολίτης ἔχει ὑπ’ ὄψιν του καὶ συνεκτιμᾶ στὶς περιπτώσεις αὐτὲς πράγματα καὶ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα δὲν γνωρίζουν οἱ ὑπόλοιποι εὔκολοι καὶ πρόχειροι ἐπικριτές του. Λοιπόν, θυμίζουμε ὅτι ὅποιοι δὲν χαλιναγωγοῦν τὴν γλῶσσα τους ἀλλὰ ἐξαπατοῦν τὴν καρδιά τους ζημιώνοντες καὶ ἄλλους, αὐτῶν «μάταιος ἡ θρησκεία» (Ἰακ. α΄ 26).
Μετὰ λύπης παρατηροῦμε ὅτι ὑπάρχει ἕνα μεγάλο καὶ ὀργανωμένο δίκτυο «κουτσομπολιοῦ» μεταξὺ πολλῶν πιστῶν μας, οἱ ὁποῖοι φαίνεται ὅτι ἔχουν ὡς μία ἀπὸ τὶς κύριες ἐνασχολήσεις τους τὴν μετάδοση σὲ ἄλλους, μὲ πολλοὺς τρόπους ἐπικοινωνίας, πληροφοριῶν, κρίσεων καὶ ἐπικρίσεων γιὰ τὶς ἐνέργειες καὶ ἀπόψεις τῶν Κληρικῶν καὶ μάλιστα καὶ ἰδίως τοῦ Ἀρχιερέως των. Τοῦτο εἶναι μᾶλλον βαθιὰ ριζωμένο, ὥστε νὰ δείχνει σχεδὸν ἀδύνατη ἡ θεραπεία τοῦ κακοῦ. Πρόκειται προφανῶς γιὰ μία μορφὴ ἀθεράπευτης «ἐπιδημίας», ἡ ὁποία ζημιώνει ψυχὲς πολλῶν ἀνθρώπων. Πότε, ὅμως, θὰ ἀρχίσει νὰ ἐλαττώνεται ἀντὶ νὰ αὐξάνει;
Τονίζουμε πάντως ὅτι ὁ Ἀρχιερεὺς πρῶτος, δίδων τὸ καλὸ παράδειγμα, ἐκζητεῖ συγγνώμην ἀπὸ ὅλους, νοερῶς καὶ πραγματικῶς, ὅσους τυχὸν ἐλύπησε, προκειμένου νὰ τελέσει τὴν Θ. Λειτουργία ὅπως καὶ τὴν λοιπὴ διακονία του ἀκατάκριτα, παρέχων ἐπίσης τὴν ἀπὸ καρδίας συγγνώμην του πρὸς ὅλους ὅσοι τυχὸν τὸν ἐλύπησαν.
Νὰ σημειώσουμε ὅτι ὑπάρχουν μερικοὶ ἐκ τοῦ Ποιμνίου τόσον εὔθικτοι, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ σηκώσουν οὔτε τὴν παραμικρὴ παρατήρηση ἀπὸ τὸν Ἀρχιερέα, καὶ μάλιστα σὲ θέματα σοβαρῶν ἀτοπημάτων τους (ποὺ αὐτοὶ προφανῶς δὲν θεωροῦν ἀτοπήματα)· γι’ αὐτὸ καὶ προβαίνουν σὲ διαμαρτυρίες ἕως καὶ ἐπιτιμήσεις (!) ἔναντί του, γεγονὸς ἐνδεικτικὸ ὅτι ζοῦμε σὲ πραγματικὰ ἀνάποδη ἐποχὴ καὶ ἀνάποδα χρόνια. Κάποιοι ἐπιθυμοῦν νὰ γίνεται τὸ δικό τους θέλημα πάσῃ θυσίᾳ καὶ ἄν ὁ Ἐπίσκοπος ἀντιταχθεῖ, τότε δέχεται τὶς ἐπικρίσεις καὶ τὶς καταφορές τους!…
Στὶς ἡμέρες μας, λόγῳ ἐλλείψεως ὑψηλῆς πνευματικῆς καταστάσεως Κλήρου καὶ Λαοῦ, λόγῳ ἐπικρατήσεως ἐντόνου κοσμικοῦ πνεύματος ἀκόμη καὶ στὰ τῆς Ἐκκλησίας, λόγῳ ἐπίσης διαμορφώσεως ἀρρωστημένων προσωπολατρικῶν ὁμάδων, παρατηροῦνται θλιβερὲς καταστάσεις, οἱ ὁποῖες εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐντοπισθοῦν μήπως καὶ διορθωθοῦν.
Ἐμεῖς, στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μας τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου, δοκιμασθήκαμε σκληρὰ κατὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες τοῦ ἐκπνεύσαντος 20οῦ αἰῶνος, ὅταν εἶχε ἐπικρατήσει ἐντὸς ἡμῶν μεγάλη διοικητικὴ προπάντων κρίσις, ἀκαταστασία καὶ ἀνταγωνισμός.
Μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ κατεβλήθη καὶ καταβάλλεται προσπάθεια ἐπανορθώσεως κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη, γιὰ ἐπάνοδο στὴν ὀρθὴ κατεύθυνση ὀργανωτικῶς καὶ διοικητικῶς, ὅπως καὶ πνευματικῶς. Ἡ καλὴ λειτουργία τοῦ Συνοδικοῦ συστήματος ἔφερε τὴν ἐπικράτηση ἀρχῶν συνέσεως καὶ εἰρήνης.
Ἐν τούτοις, κάποια θλιβερὰ κατάλοιπα τοῦ παρελθόντος συνεχίζουν νὰ ὑφίστανται καὶ νὰ δροῦν παρασιτικὰ καὶ διαβρωτικά. Ἀποσχιστικὲς τάσεις ποὺ εἶχαν διαμορφωθεῖ μέχρι καὶ τὸ πολὺ πρόσφατο παρελθὸν συνεχίζουν νὰ ἐπιδροῦν, δυστυχῶς, βασισμένες στὸ ἐγωϊστικὸ πεῖσμα, στὴν πολύμορφη πλάνη, ἀκόμη δὲ καὶ σὲ πιθανὰ δίκαια παράπονα ἀπὸ διάφορα λυπηρὰ περιστατικὰ κυρίως τοῦ παρελθόντος. Ἕνα εἶναι τὸ βέβαιον: οἱ τέτοιου εἴδους ταραχὲς καὶ ἀποσχίσεις δὲν εἶναι θεάρεστες διότι ὑποκινητὴς εἶναι ὁ ἐχθρὸς διάβολος, ὁ πατέρας κάθε διαιρέσεως καὶ παντὸς κακοῦ.
Ὑπάρχουν καὶ ποικίλης προελεύσεως «ζιζάνια» τὰ ὁποῖα ἐνσπείρουν τὸν ἰὸ τῆς ἀκαταστασίας τους σὲ ὅσο περισσοτέρους ἀστηρίκτους δυνηθοῦν. Διαδίδουν ἀμφιβολίες καὶ θλιβερὲς κατηγορίες εἴτε μὴ ἰσχύουσες, εἴτε ψευδεῖς, εἴτε τέλος πάντων ἐπὶ θεμάτων ποὺ δὲν σχετίζονται μὲ τὴν πίστη (νομικά, ἱστορικά, προσωπικά, διοικητικά, ποιμαντικὰ κ.λπ.), γιὰ νὰ δικαιολογοῦν τὸν παράνομο χωρισμό τους καὶ τὴν ἐπιμονή τους στὴν ἀκατανόητη αὐτο-περιχαράκωσή τους, «ἵνα μὴ μιανθῶσι»…
Τὸ ὅτι τὰ προβληματικὰ αὐτὰ στοιχεῖα ἀκολουθοῦν τὸ Πάτριο Ἡμερολόγιο δὲν τὰ παρέχει καμμία ἀμνηστεία. Δὲν μᾶς σώζει τὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο ἀποκομμένο ἀπὸ τὸ ὅλο πλαίσιο τῆς πίστεως, τῆς τάξεως καὶ τοῦ ἤθους τῆς Ἐκκλησίας. Οὔτε ἔχει κάποια σημασία ἀπὸ πλευρᾶς κανονικότητος ἄν οἱ πεισματωδῶς ἀποκομμένοι εἶναι πρόσωπα ἀσκητικά, ἀγωνιζόμενα καὶ ἐνάρετα κατὰ τὰ ἄλλα. Τὸ λάθος τους δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ ἄν εἶναι ἠθικὰ ἤ ὄχι πρόσωπα καὶ καλοὶ ἤ ὄχι ἄνθρωποι. Ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ ὅτι ἀνατρέπουν τὴν τάξη στὴν Ἐκκλησία σὰν Αὐτὴ νὰ εἶναι ἀτομικό τους κτῆμα, τοποθετοῦν τὴν προσωπικὴ γνώμη καὶ προτίμησή τους πάνω ἀπὸ Αὐτὴν καὶ ἐπιφέρουν ἀναστάτωση καὶ σκάνδαλο στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν, προξενοῦντες σύγχυση στὸ Πλήρωμα Αὐτῆς. Αὐτὸ ἀποτελεῖ πολὺ βαριὰ ἁμαρτία, ἄν δὲν ὑπάρξει ταπείνωση, μετάνοια καὶ ἀποκατάσταση.
Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν συνίσταται στὸ κατὰ Θεὸν Ποίμνιό μας νὰ μεταβαίνει στοὺς ἰδιωτικοὺς χώρους τῶν ἀποσχιστῶν γιὰ νὰ βιώνει καὶ νὰ λαμβάνει δῆθεν γνήσια ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ χάριτος καὶ ἁγιασμοῦ. Ὅσοι δραστηριοποιοῦνται χωρὶς τὴν ἄδεια καὶ τὴν εὐλογία τοῦ κατὰ τόπους Ὀρθοδόξου Ἀρχιερέως, αὐτοὶ δὲν συμβάλλουν στὴν ἑνότητα καὶ τὴν πρόοδο τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσοι πάλι ἀπὸ ἀδικαιολόγητη ἄγνοια καὶ ἀδιαφορία ἤ ἐπικαλούμενοι λόγους δῆθεν πρακτικῆς ἐξυπηρετήσεως καὶ διευκολύνσεως ἀκολουθοῦν μόνιμα ἤ περιστασιακὰ τοὺς ἀποσχισμένους, νὰ γνωρίζουν ὅτι ὄχι μόνον δὲν λαμβάνουν ὠφέλεια ψυχῆς, ἀλλὰ ἐπιβαρύνουν τὴν κατάστασή τους. Ὅποιος ἀδυνατεῖ νὰ κατανοήσει αὐτὰ τὰ βασικὰ στοιχεῖα τῆς πίστεώς μας, αὐτὸς δὲν βαδίζει δυστυχῶς κατὰ Θεὸν ταλαιπωρούμενος πνευματικῶς. Ἐννοεῖται βεβαίως ὅτι ἀκόμη καὶ τοὺς ἐκτρεπομένους σὰν ἀνθρώπους τοὺς θεωροῦμε ἀξίους ἐλέους ἀδελφοὺς καὶ σὲ κάθε πραγματικὴ ἀνάγκη τους ἔχουμε χρέος νὰ τοὺς βοηθοῦμε.
Ὅσοι καὶ ὅσες μᾶς καταλογίζουν ἔλλειψη ἀγάπης ἐπειδὴ ὁμιλοῦμε γιὰ τὰ θλιβερὰ αὐτὰ θέματα, ἄς μάθουν ὅτι σφάλλουν σοβαρά. Ἡ πνευματικὴ ἀγάπη δὲν εἶναι μόνον χαρμόσυνη, εἶναι καὶ πονεμένη. Κάποτε οἱ ἐκτρεπόμενοι πρέπει νὰ ἔλθουν πρὸ τῶν εὐθυνῶν τους, μήπως καὶ ὑπάρξει περίπτωσις ἀνανήψεως. Ἡ πονεμένη πατρικὴ ἀγάπη μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἔκφραση τῆς ἀγωνίας μας γιὰ τὶς ψυχὲς ὅσων πλανῶνται, ὅπως καὶ γιὰ τὴν προφύλαξη ὅσων δὲν γνωρίζουν. Ὅσο αὐτὲς οἱ προβληματικὲς καταστάσεις ἀφήνονται ἄθικτες, τόσο καὶ χειροτερεύουν. Ἐν τούτοις, ἐπαναλαμβάνουμε ὅτι σὰν ἀνθρώπους ὅλους τοὺς ἀγαποῦμε, μὲ κανέναν δὲν ἔχουμε κάτι προσωπικό, ἄν καὶ δὲν μποροῦμε νὰ ἀποδεχθοῦμε τὶς μὴ κατὰ Θεὸν ἐπιλογὲς καὶ πράξεις τινῶν.
Εὐχόμαστε νὰ ἐπανεύρουν ὅλοι τὴν αἴσθηση ὅτι ἀνήκουν σὲ ἕνα συγκεκριμένο Ἐκκλησιαστικὸ Σῶμα, στὴν Μαρτυρικὴ Ἐκκλησία μας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος, μέρος τῆς ὁποίας ἀποτελοῦμε καὶ ἡμεῖς οἱ ἐλάχιστοι. Διότι ὅπως φαίνεται κάποιοι ἔχασαν αὐτὴ τὴν αἴσθηση, ἐφ’ ὅσον μεταβαίνουν μὲ εὐκολία γιὰ πνευματικὴ κάλυψη σὲ χώρους ποὺ εἴτε ἀπεκήρυξαν τὴν Ἐκκλησία μας, εἴτε ἐξεβλήθησαν δικαίως ἀπὸ Αὐτὴν γιὰ ποικίλες παρανομίες τους. Εὐχόμεθα καὶ προσευχόμεθα εἰλικρινὰ γιὰ τὴν μετάνοια ἁπάντων καὶ δηλώνουμε τὴν ἑτοιμότητά μας νὰ ἐργασθοῦμε γιὰ τὴν ἐπαναφορὰ ὅσων τὸ ἐπιθυμοῦν στὸ εὐλογημένο Σῶμα ἀπὸ ὅπου ἐξέπεσαν ἤ ἀπεκόπησαν.
Τέλος, προτρέπουμε τὸ ἐν Χριστῷ Ποίμνιό μας νὰ παραμείνει ἑδραῖο καὶ σταθερὸ ἐκεῖ ὅπου εἶναι ἡ ἀσφάλεια, ἐντὸς τῆς Μάνδρας τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας μας, ἐκεῖ ὅπου εἶναι βέβαιον ὅτι ὑπάρχει πνευματικὴ χάρις καὶ εὐλογία πρὸς σωτηρίαν αἰώνιον, χωρὶς νὰ πειραματίζεται ὁ κάθε ἕνας μὲ τὴν ἀθάνατη ψυχή του!
+Ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος ΚΛΗΜΗΣ
Λάρισα, Σεπτέμβριος 2022